________________
आचा०
॥४९३॥
जे कोहदंसी से माणदंसी, जे माणदंसी से मायादंसी, जे मायादंसी से लोभदंसी, जे लोभदंसी से पिज्जदसी, जे विज्जदसी से दोससी, जे दोससी से मोहदंसी, जे मोहमंसी से गन्भदसी, जे गब्भदसी से जम्मदंसी, जे जम्मदंसी से मारदसी, जे मारदंसी से नरयंसी, जे नरयदंसी से तिरियदंसी, जे तीरियदंसी सुदुक्खसी । से मेहावी अभिणिवद्विजा कोहं च माणं च मायं च लोभं च पिज्ज च दोसंच मोहं च गन्धं च जम्मं च मारं च नरयं च तिरियं च दुख्खं च । एवं पासगस्स दंसणं उवरयसत्थस्स पलियं तकरस्स, आयाणं निसिद्धा सगडब्भि, किमत्थि ओवाही पासगस्स ? न विजइ ?, नत्थि (सू० १२५) तिबेमि ॥शितोष्णीयाध्ययनम् ३ ॥ जे क्रोधने स्वरुपथी जाणे अने ज्ञानने अनर्थ करनारुं जाणी त्यागवारुप मानीने (ज्ञान वडे) क्राधने त्याग करे, ते साधु निवे मानने पण अनर्थ करनारुं देखे छे, अने तेने त्यागे छे. अथवा जे क्रोधने जाणे छे, अने समय आवतां क्रोधी बने छे, तेवो माणस मान पण देखे छे, अर्थात् ते अहंकारी पण थाय छे, ए प्रमाणे हवे पछी पण सनजी लेबुं. ज्यां सुधी ते दुःख देखनारो थाय त्यां सुधी जाणवुं, सूत्र सुगम होवाथी टीका करी नथी. तो पण मंद बुद्धि हितार्थेथोडामां लखीए छीए.
सूत्रम्
॥४९३॥