Siddhachakra Varsh 04 - Pakshik From 1935 to 1936

Author(s): Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti

Page 527

૪૨૭
શ્રી સિદ્ધચક્ર
તા. ૧૯-૬-૧૯૩૬ જીવનનિર્વાહમાં પણ થતાં મહાપાપ છોડે અને શાસ્ત્રકાર મહારાજશ્રી શય્યભવસૂરિજીને પ્રથમ જ્ઞાન સર્વપાપો સર્વથા છોડવા લાયક માને એ દ્વિતીયફલ, હોય છે અને પછી દયા બને છે, એમ કહેવું પડ્યું. એમ પણ જો ન બને તો હિંસાદિ સર્વપાપોની અને આ વાત જ્યારે ધ્યાનમાં રાખીશું અને શિષ્ય આવશ્યક વર્જનીયતાનું ધ્યેય નિશ્ચિત કરે, એ તરફથી જ્ઞાનની કે જયણા અજયણા પૂરતી કે સમ્યકત્વ રૂપ ત્રીજું ફલ. આ પૂર્વે જણાવ્યા પ્રમાણે જીવાજીવના ભેદ અને યાવત્ મોક્ષપ્રાપ્તિ સુધીની ત્રણ ફલવાળો કદાચ શ્રોતાવર્ગ કે શ્રોતા વ્યક્તિ ન સ્થિતિ જે ત્યાં જણાવે છે તેની પણ બીનજરૂરીયાતી થાય તો તેવા સર્વ પાપના ત્યાગના ધ્યેયને નહિ સુચવી હતી એમ લઈશું ત્યારેજ ના નવા ગી પહોંચનારો અત્યંત દુર્ગતિથી બચે એટલા માટે દ્રવ્ય ઈત્યાદિ આખું પ્રકરણ ઠેઠ સિદ્ધદશાપર્યન્તનું કહ્યું થકી પણ માંસઆદિથી વિરતિવાળો કરવો. આ સર્વ છે તે સમજાશે. તેમજ ઉપસંહારમાં જે દેશનાક્રમનું ધ્યાન રાખતાં સ્પષ્ટ માલમ પડશે કે સમ્યગદષ્ટિએ આ છજીવનિકાયઅધ્યયનને પામીને માવીર: પ્રથમ વર્ષ: એ વસ્તુ પ્રથમ હતી. અર્થાત છ જવનિકાયનો બોધ અને શ્રદ્ધા મેળવીને આચાર માટેજ ઉભી થયેલ આજ્ઞાની જરૂર સાધુપણું એટલે જયણાપૂર્વકની પ્રવૃત્તિ અને છ વ્રતો
ભગવાન્ શ્રીશäભવસૂરિજીએ શ્રીદશ- તો મેળવ્યાં છે, તો હવે તેની વિરાધના ન થાય તેમ વૈકાલિકની રચનામાં પ્રથમ અધ્યયનથી ગોચરીના પ્રવર્તવું એજ સાર રૂપે કહું છું, અને ભગવાન આચારની શુદ્ધિ જણાવી બીજા અધ્યયનથી સંકલ્પ મહાવીર મહારાજે પણ એમજ કહેલું છે. એમ સ્પષ્ટ વિકલ્પ દશા છોડી વસ્ત્રાદિકની ઈચ્છા છોડી થશે કે છ જવનિકાયના પાલન માટેજ જ્ઞાનને સુકુમાલતા છોડવાનો આચાર દઢપણે પાળવા સમ્યગ્દષ્ટિપણાની ઉપયોગિતા સ્વીકારાઈ હતી. જણાવ્યું. ત્રીજા અધ્યનનમાં સાધુઓના આચારમાં આચાર અને જ્ઞાનની પ્રરૂપણા બાધ કરનાર બાવન અનાચીણે જણાવ્યા, અને
ઉપર જણાવ્યા પ્રમાણે આચારને માટે જ્ઞાનની ચોથા અધ્યયનમાં છ જવનિકાયની હિંસાનો ત્યાગ જણાવી જયણાથી પ્રવર્તવું અને અજ્યણા ન થવા
આવશ્યકતા થઈ અને તે આવશ્યકતા માત્ર દેવી, એમ જણાવ્યું. એટલે સાચા શબ્દોમાં કહીએ ગુરૂસેવાથી પૂરી થવાવાળી ગણાઈ, અને તેથી તે સંસારમાં રખડાવનાર કટક ફલવાળા પાપોનું પjપાસના અથવા શુશ્રુષાથી શ્રવણ જ્ઞાન, બંધન વિસ્મરણ સાથે પાંચ મહાવતો એજ પચ્ચખાણ, આશ્રવનિરોધ સંવર, તપ, નિર્જરા, આત્મહિતને માટે અંગીકાર કરવાનું છે એમ ચોકખ યોગનિરોધ, ભવસંતતિ ક્ષય અને મોક્ષ, એમ કુલ જણાવી દીધું છે. આટલું માત્ર આચારનું તત્ત્વ છે પરંપરા નિશ્ચિત સમજાવાઈ, અને આ અપેક્ષાવાળા એમ સમજીને જ શિષ્ય જયણા અને અજ્યણાના ગ્રંથોમાં જ્ઞાન અને ક્રિયાને મોક્ષના માર્ગ તરીકે ઉપાદાન અને ગ્રહણનેજ માત્ર તત્ત્વ માની જ્ઞાનને મનાવવાની ઘણી જરૂર પડી. આવશ્યકનિર્યુક્તિ, અતત્વ માનવા કે તેની જરૂરીઆત ગણવા ના પાડી વિશેષાવશ્યક, અનુયોગદ્વાર અને ભગવતીજીની તેથી ભગવાન્ શયંભવસૂરિજીને પઢ ના તમો ચઉભંગી આ બધુ જ્ઞાન અને ક્રિયા એ ઉભયપક્ષની
યા એમ નિરૂપણ કરવું પડ્યું અર્થાત્ છકાયની વકતવ્યતાને આભારી છે, આવી રીતે જ્યારે જ્ઞાનની દયારૂપી વસ્તુ શિષ્ય કબુલ કરેલી હોવાથીજ ક્રિયાની સાથે જરૂર ગણાવાય ત્યારે જ્ઞાનને ક્રિયાના