________________
શ્રી શ્રીપાલ કથક
વળાવા હતા. બાળરાજાનું ભાગ્ય પણ મોટું હતું. તેથી તે પ્રાણઘાતક પ્રાણીઓ વગેરે તે દુઃખિયારી રાજમાતા અને બાળરાજાને જરા પણ અડચણ કરી શકતા ન હતા. જે રાજરાણું રત્નજડિત હિંચોળાખાટમાં હિંચતી હતી, અને સોનાના પલંગમાં સૂઈ રહેતી હતી, તે રાણીના માથે જ આવી એક રંક માણસના માથે પણ ના પડે તેવી વિપત્તિની વેળા આવી પડી; માટે કવિ કહે છે કેઃ “એ કર્મના માથે ધૂળનો દાટ પડે.”]
આ પ્રમાણે અથડાતાં કૂટાતાં રાત પૂરી થઈ. હવે હું ક્યાં જઈશ? એમ વિચાર કરતાં સવાર થયું. આગળ જતાં રસ્તામાં તેણીને ત્રાસ ઉપજાવે તેવું, કેઢિયાઓનું એક ટોળું મલ્યું. તે ટોળાને જોઈને, અનુપમ રૂપવાળી તથા અમૂલ્ય આભૂષણો ધારણ કરેલી અને તેઓના ભયથી કંપિત થએલી છે શરીરરૂપ લતા જેણીની એવી તે કમલપ્રભા પિતાના બાળકસહિત રૂદન કરવા લાગી.
આવી રીતે તેણીને રડતી જોઈને, તે ટેળાંના માણસોએ કહ્યું કેઃ “હે ભદ્ર! તું અમને કહે કે તું કેણ છે? તથા શા કારણથી રૂદન કરે છે?”
તેણીએ પિતાના ભાઈઓ તરીકે તેઓને સમજીને પિતાનું સઘળું વૃત્તાંત કહ્યું. તે વખતે તેઓએ પણ પિતાની બહેનની માફક ગણીને, તેણીને ધીરજ આપતાં કહ્યું કે
હે બહેન! તું હવે કઈને પણ ડર રાખીશ નહિ. અમે બધા તારા ભાઈઓ જ છિએ; માટે હવે આ ખચ્ચર પર બેસીને અમારી સાથે શાંતિ રાખીને ચાલ.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
