________________
શ્રીપાલને પૂર્વભવ
૨૧૧ આ પ્રમાણે સાંભળીને કાંઈક ધર્મને પરિણામ હદયમાં ઉત્પન્ન થવાથી રાજાએ કહ્યું કેઃ “આવું અકાર્ય હવે હું ફરીને કરીશ નહિ.” વળી, કેટલાક દિવસ વીતી ગયા પછી, તેણે મહેલના ઝરૂખામાં બેઠા બેઠા એક મેલથી મલિન શરીરવાળા મુનિને ગેચરી માટે ભમતા જોયા.
તે વખતે શ્રીમતીએ આપેલી શિખામણને ભૂલી જઈને, તે દુષ્ટ મનવાળા રાજાએ પોતાના તે ઉત્કંઠ પુરુષને હુકમ કર્યો કે: “ અરે ! આ ડુંબ આપણું નગરને વટલાવતો ફરે છે, માટે તેને ગરદન પકડીને તરત નગરની બહાર કહાડી મૂકે.” તે ઉ૯લંઠ પુરૂષએ તેવી જ રીતે, તે સાધુને નગરની બહાર કહાડી મૂકતા, પિતાના ઝરૂખામાં બેઠેલી રાણું શ્રીમતીએ જોયા.
તે વખતે ક્રોધાયમાન થએલી એવી તે શ્રીમતી રાણીએ કડવાં વચનેથી રાજાની નિભ્રંછના કરી, તે વખતે તેણે પણ શરમાઈને કહ્યું કેઃ “હે દેવી ! મારે તે અપરાધ ક્ષમા કરે.”
પછી રાજાએ તે મુનિરાજને પાછા પિતાના મહેલમાં બોલાવ્યા. તેઓશ્રીને નમીને અને પૂજીને પિતાના અપરાધની ક્ષમા માગી.
શ્રીમતી રાણીએ મુનિરાજને પૂછ્યું કેઃ “હે ભગવન્! આ રાજાએ અજ્ઞાનને વશ થઈને, સાધુઓને ઉપસર્ગ કરીને મેટું પાપ ઉપાર્જન કર્યું છે, તો એ પાપથી મુક્ત થવાય એ કેઈ ઉપાય બતાવે કે જે કરવાથી આ રાજા તે પાપથી મુક્ત થઈ શકે.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
