________________
२६
જગતશાહ
નીચે થોડે થોડે અંતરે જાતભાતનાં ચિત્રો અને તીર્થંકરના જીવનપ્રસંગો ચીતર્યા હતાં. ઉપર સળંગ લાકડા ઉપર માટીકામની રંગીન છત હતી; અને એમાં થોડે થોડે અંતરે કાચનાં ઝુમ્મર મૂક્યાં હતાં.
બરોબર વચમાં એક મહામૂલું ઝુમ્મર હતું. પોતાની યુવાનીમાં જ્યારે સંઘપતિ સેલ પિતે વહાણમાં બેસીને વિજયદ્વીપમાં ગયા હતા ત્યારે ત્યાંથી, મહામૂલ આપીને, ભારે કાળજીથી એ લાવ્યા હતા. પાણીને પરપોટો હોય એવો એને કાચ હતો. સમુદ્રનું મેનું હોય એમ એમાંથી પ્રકાશની લહેરો ઊછળતી લાગતી. દખણના અહી હેલના કેઈ ભારે મોટા બનાજા વીરવણિગા શેઠને માટે એ ઝુમ્મર તૈયાર થયેલું. કારીગર–ને તેય નેપાલના કારીગરે–જ્યારે એકસે ને આઠ વાર કાચના રસમાં પરપોટા પાડ્યા હતા, ત્યારે આ એક પરપોટો બરાબર ઊયો હતો. કારીગર તે એમ પણ કહેતા હતા કે એમાં મણિગોડાનાં ચોખ્ખા લીલમને-પાનને રસ નાંખે છે. એ તો જે હેય તે, પણ જ્યારે સૂર્ય પ્રકાશ આ ઝુમ્મરને સ્પર્શ ને ઉપર ઢળી રહે ત્યારે એને પ્રકાશમાં એ પરસાળ આખીયે જાણે દરિયાની સપાટી જેવી બની જતી.
દાદર ઉપર લાકડી ઠક ઠક થતી હોય એવો અવાજ આવ્યું. “અરે જગડૂ! 'સેલ શેઠે સાદ દીધો.
એરડાને પરસાળમાં પડતા બારણામાંથી સોળ-સત્તર વર્ષને એક જુવાન અંદર આવે.
જી!” જો તે, કોણ આવે છે દાદર ઉપર ? ”
જગડૂ દાદર તરફ ગયે. સેલ શેઠ એના તરફ એકધ્યાને જોઈ રહ્યા.
