________________
પદરની પાળ
૨૯૧
કાઈ વહાણુ કાંઠે આવે કેમ કરી ? પાછળ ભૂખ્યાં માનવીએ અનાજની રાહ જોતાં હતાં, ને આગળ દરિયા વિકરાળ તાંડવ કરતા હતા ! આ અઢારે વહાણુ ડૂખી જવાનાં...ડૂખી જવાનાં !..શેઠની નજર સામે, એની લાંખી સાદાગરીમાં, એનું એક પણ વહાણ ડૂખ્યું નહેાતું; પણ આજ તા નક્કી અઢારે અઢાર ડૂબવાનાં !
તે...તે...હજારેા મણુ અનાજ !... હજારાની જીવાદારી !... ખાણભંડારા ખલાસ થયા હતા એટલે હવે તે। આ વહાણા ઉપર જ મીટ મ`ડાઈ હતી—શેઠની, વણઝારાની અને મુલક આખાની.
અને દરિયા પણ બસ આ સમે જ આવે! તમેરેા બન્યા હતા. જે દરિયાલાલે આજ સુધી એના ખાનાની પત રાખી હતી, હવે એ જ દરિયાલાલે એના જમાઈ જેવા જમાઈ લઈ લીધેા ! એની બાળ પુત્રીને વૈધવ્ય આપ્યું !...ને એ બધા ઉપર એ બે વરસ જળવાયેલું એનું પત જાણે ડુબાવવા માડયુ... !...દરિયાલાલ તા દાઘલા દેવ: રીઝે તા દીકરા દે, ખીજે તે બધુંય લઈ લે !
અને...અને...સામા પવનમાં કેાઈ ચીસ સભળાય તેા નહિ, છતાં આજે કાનમાં એવા ભણકાર ઊઠયો..ને..એક વહાણુ શેઠની આંખ સામે જ જાણે વેરવિખેરે થઈ ગયું.
તે દરિયા જાણે આ ઉન્માદથી રાજી થયા. હાય એમ, એના લેાઢ જાણે ચાર આંગળ વધુ ઊંચે ચડયા.
જગડૂ શેઠ જોઈ રહ્યા : આંહીં કાઈ કારી ફાવે એમ ન હતું. સાગરને હવે સંહારની ભૂખ જ લાગી હતી. એ ભૂખને પાધ્યા સિવાય એ જપવાના જ ન હતા !
અને ત્યાં તે, જાણે દૂરથી કાઇ એમ, ખીજું વહાણુ પણ એક મેાજાના અધ્ધર ઊંધું વળ્યું તે નીચે પડતાં પડતાં વેરણછેરણ થઈ ગયું !
નટને તમાશે। જોતા હૈય થાંભલા ઉપર આભમાં ચડયું, તે મેાન્તના મારથી ફાટીને
6
અત્યાર સુધી ચૂપ રહેલા ચાવડા સંધાર ધીમેથી ખેાલ્યા : શેઠે ! ’
ચાવડા ! તમે તેા હુન્નરહાર વરસના દરિયાના રગી અને
"
