________________
પંદરની પાળ
૨૯મ ખોળે બેસવાને તમને મળી જશે. એમાં પહેલો હું !'
“ના..ના.”
“તે મુલકમાંથી કોઈ નહીં મળે ? હજારેલા માણસે માંથી શેઠ, તમારી પત રાખવાને, સાત જણ નહિ મળે ?”
“ના, સાંભળઃ આ વહાણે કાંઠે આવે ને એ અનાજ ઊતરે તે જ મારી પત રહે; આ વહાણે કાંઠે ન આવે તે મારી પતન રહે. તે મારું જીવ્યું વૃથા છે. સંધાર ! અમે ઘરના જ સાતેસાત ભાગમાં હેમાઈ જઈશું ! મારાં પાંચ પુત્રી-પુત્ર, છઠ્ઠી મારી પત્ની ને સાતમે હું !..જા, ભેગની તૈયારી કરે !....'
અને જ્યાં એક એક ઓટે એક એકને ઊભા રાખીને જગડૂ માતાજીના મંદિર પાસે ગયે ત્યાં તે મંદિરનાં બારણાં આપમેળે ઊઘડી ગયાં. અને કરાલ કાલી હિંગળાજ માતા મંદિરની બહાર નીકળ્યાં.
પહેલે ઓટે એમની સૌથી મોટી પુત્રી ઊભી હતી. રાજી છે કે નારાજ છે ?” માજીએ એને પૂછ્યું. રાજી છું મા !' માતાજીએ માથે હાથ મૂકયો. પુત્રી શબવત ઓટા ઉપર ઢળી ! બીજે ઓટે એ જ સવાલ; એ જ જવાબ; એ જ હાથ; એ જ શબ ! ત્રીજે, ચોથે અને પાંચમે એ પણ એમ જ વઢા! છટ્ટે ઓટે માજીએ લક્ષમી ઉપર હાથ મૂકયો. અને માજી સાતમા ઓટા ઉપર આવીને ઊભાં. જગડુ સામે વંદના કરીને ઊભો રહ્યો. “સાતમો ભેગ મારે માજી !” “રાજી છે ?” રાજી છું !” પણ પછી તારી પત રહી કે નહિ, એ તું નહિ જોઈ શકે, હે !' જેનારાં આપ પોતે જાજરમાન બેઠાં છે ને!'
