________________
૧૮
જગતશાહ
નહિતર ને પરણવું !' મલેછે સૂચના કરી.
“તે તારે પરણવું છે કે નહિ એ તને પૂછવા આવશે, ખરું ? અરે, એ તે ઘરમાં લાલ ગાભામાં વીંટીને એક ઢીમચું મૂકી દેશે ને કહેશે કે આ અમારા ખીમલિયાની વહુ !' - “તે એવી વહુ આપણે ન જોઈએ.”
અરે બાપ, કહી કહીને જીભના કુચા વળી ગયા કે તારે વહુ જોઈએ છે કે નહિ એ કઈ તને પૂછવાનું જ નથી ને! મેટી વાત તે એ છે કે તારાં માબાપને વહુ જોઈએ છે !'
“આ વસે કેમ કંઈ બોલતું નથી ? એને કાં તો આ ભાઈબધો વિસરાવા માંડ્યા ને વહુ યાદ આવવા માંડી લાગે છે !'
ના ભાઈ, ના, એમ નથી. પણ મારાં મા ને..બાપ..મારાં મા ને બાપ......”
“અલ્યા, એ શું છે ? ” એકાએક દુદાએ આંગળી ચીંધી, “આ શું દેખાય છે ?”
આભમાં આંધી ચડી હતી, ને વેગથી આગળ ધસતી હતી.
વિટાળિયો લાગે છે.” ચાખડાએ કહ્યું, “વટાળ નથી જે. કઈ દિવસ તે આજ પૂછવા બેઠો ? ”
“ના, આ વટાળ જેવું નથી લાગતું.” દૂદાએ કહ્યું, “એવું નથી. લાગતું; આ તે કાંઈક જુદું જ લાગે છે.'
દૂદાની વાત સાચી છે.” જગડૂએ કહ્યું, “આ વંટોળ જેવું નથી લાગતું. વટાળ હેય તે ગોળગોળ ઘૂમરી ખાય, ને થાંભલા જેવો થઈને ઉપર ચડે. આ ગોળ ગોળ ઘૂમરી નથી ખાતું; આ તે એમ ને એમ દેડતું આવે છે—જાણે ઘેડાં દેડતાં હોય એમ !'
ઘડાં..............તે ગામ ઉપર....” ત્યાં તે પિતાના ચાર પગ પૂરા પહોળા કરીને પેટ જમીન
