________________
૧૧૦
જગતશાહ
ગાંડી! તું તે એકલી તારી જ વાત કુટયા કરે છે ને મારી વાત તે સાંભળતી જ નથી! પણ હવે એ વાત જ છેડી દે. તારા દીકરાએ નાળિયેર લીધું ત્યારે એ તને કે મને પૂછવાયે રોકાયો નહોતો. બાકી તે છેવટે એ પણ વાણિયાની દીકરી જ છે ને! જરા ધીરજ ધર. વિધાતાએ ધાર્યું હશે એ થશે, ને વખત વખતનું કામ કરશે. જરા તેલ જે, તેલની ધાર જે. એ તે એમ પણ કેમ ન બને કે અમરાશાના માથું ભાંગી નાખે એવા સંદેશ પછી જગડૂનું મન ઠેકાણે આવી જાય અને એ કાળી, પિંજારાને ઢઢની ભાઈબંધી મૂકી દે ને દુકાને ચિત્ત ચોટાડીને બેસે ? આ એટલું થાય ને તોય ઘણું છે. બાકી એક વાત કહું તને, અમરાશા જેવું ઠેકાણું મળતું હોય ને તે વરસ બે વરસ રાહ જોવામાં કાંઈ વાંધે જ નહિ. ને વરસ બે વરસમાં તે અમરાશા પોતે જ લગનની ઉતાવળ કરવા માંડશે. ગમે તેમ તેમ આપણે દીકરાનાં માબાપ ને એ દીકરીને બાપ; વહેલીમડી પણ મને કે તને નહિ ચઢે એટલી કીડીઓ એને ચડશે.'
“આ એમ થાય છે ....”
ત્યાં માતાપિતાની વાતને અરધેથી કાપતે હોય એમ જગડૂ અંદર આવ્યો.
લે, બા પણ અહીં જ છે ને શું ? બાપુજી !” “આવ. કેમ, કાંઈ કામ હતું ?' “જી. હું તમારા આશીર્વાદ માગવા આવ્યો છું.' આશીર્વાદ? શા માટે ? ”
હું તમારી વિદાય લેવા આવ્યો છું. બાપુજી, બા, તમે બેય મને આશિષ આપ !”
વિદાય ? આશીર્વાદ? કાંઈ ગાંડો તે નથી થયો !” જગડૂની માતા લક્ષ્મીએ કહ્યું: “આંહીં તને શી ખોટ છે? અહીં જ કામમાં
