________________
૨૦૦.
જગતશાહ
. “તે હવે મારી મહેમાનદારી શરૂ થાય છે.” સીદીએ કહ્યું.
સીદીમાં જાણે એકાએક કાંઈક ફેરફાર થયો. હવે એ મેરાના સચ્છિા ઉપર બેઠેલો એકલવાયે-અટૂલ–એકાકી સીદી ન હતા. એના ચહેરા ઉપર જાણે કાંઈક નૂર છાયું હતું.
એણે ઊભા થઈને આસપાસ નજર કરી અને મોટેથી સાદ દીધોઃ “નૌશેર!'
એક પહેલવાન ઈરાની આશ્ચર્ય અને આનંદથી ભાંગતા ચહેરાએ દોડતો આવ્યોઃ “માલિક ! મેરે માલિક ! આપ ? ”
“હા. જા, જઈને બંદરના હાકેમને ખબર કરઃ ખંભાતને સોદાગર સીદી જાતે આવ્યા છે. એને ખબર કરીને પાછો આવ ! ”
નૌશેર ગયે. થોડીવારમાં એક ઊંચા મિનારા ઉપરથી વાવટી ફરકી ઊઠી. ને એક મોટો ઘટ એકધારે વાગવા માંડ્યો. ને એ ઘંટનાદને પડઘો પાછો ફરતે હેાય એમ બંદરને હાકેમ અજમ ઉતાવળો ઉતાવળે આવ્યો ને એની પાછળ બંદરકાંઠાના માનવીઓની લાંબી લંગાર આવી. - હાકેમ ધક્કા ઉપરથી વહાણમાં કૂદ્યો, સીદીને બથ ભરીને ભેટયો. એણે લાગણી ભર્યા સ્વરે કહ્યું :
આઈયે .....આઈયે ! દર હપ્તાહ શાહેઈરાનની પૂછા આવે છે કે સોદાગર સીદી સાદીક શાહ તશરીફ લાવ્યા કે નહિ ? મેં હમણાં જ ઇસ્ફહાન તરફ મારતે ઘડે કાસદ રવાના કરી દીધો છે. ત્યાં સુધી બંદરની સરાઈમાં આરામ કરે ! પણ આમ ખબર વગર સાવ અચાનક કેમ ?”
આવવાનું તે હતું મોડું, પણ આ પથકમાં મારે નીકળવાનું થયું, એટલે થયું, લાવ પહોંચી જ જઉં. મારે પાછળ ત્યાં ઘણી રક્ત છે; થયું, અહીં ઊતરીને મારા મિત્રોની ખબર લેતે જાઉં.'
