________________
માંડવગઢની જાન
૨૬૧ એવું છે... પણ હવેની એની વાત પણ જુદી છે! ભાઈ, હવે તો કથીરને જાણે પારસ સ્પર્શી ગયો છે! ને કહે છે કે, જમાઈરાજ તે દરિયાવદિલના છે; બધાયની બધી ભૂલચૂક માફ કરી બેઠા છે. પણ મારા ભાઈ, દરિયાના પેટાળમાં તે વડવાનલ ભર્યો પડ્યો છે. આમ તે એ દેખાય નહિ, પણ દેખાય ત્યારે ધરતીનું ધનોતપનત કરી નાંખે !
અને.આ જમાઈરાજ જોયા ?....પચીસ વરસના પાતળિયા જુવાન..શીળી આંખે ને ભેળા ચહેરાવાળા માણસ....આજાનબાહુ.. પણ એ શીળી આંખેએ પીથલ સુમરાને ના છે, ચાવડા સંઘારને ના છે, ગુજરાતની વહાણવટ ને સોદાગરીના પરમ શત્રુ શંખ સોલંકીને પણ ના છે; જાણે ત્રણ ત્રણ કાલીનાગને નાથીને આવે છે એ તો !”
વળી કોઈ કહેતું: ‘ભદ્રાવતીને એ દુર્ગપાળ સાદા પોષાકમાં આવ્યો છે હા ! પણ એમ તે માંડવગઢની લક્ષ્મી પણ ક્યાં કમ છે ? ભાઈ, ભગવાને જુગતે જોડી રચી છે. એ જેડીને અખંડ રાખજો!'
નેબત ગડગડે છે, નિશાન ગડગડે છે—જાણે આભમાં હાથિયો ગરજે છે..અમરશા ફૂલમાળ પહેરાવીને સેલ શેઠને હેતથી ભેટયા. એમનાં ઘરવાળાં રાજમાને ભેટયાં. દેવપાલ પરમાર મહેમાનને ભેટયા.... નગરનાં નરનાર ટાળે વળ્યાં.
જાનનું સામૈયું વાજતેગાજતે થયું ને એને સોનારૂપાનાં ફૂલોથી વધાવી. જાન એને ઉતારે ગઈને ત્યાં એમને ભાવતા ભોજન જમાડ્યાં.
સાંજના જાનના માણસો ને શહેરના સંભાવિત માંડવે ગયા અને પરભુ ગેરે મોડી રાત સુધી લગ્નની વિધિ કરાવી. લગ્નવિધિ પતી ગઈ ને ચાવડો સંઘાર ઊભું થયું, અને લાગણી પૂર્વક બોલ્યો : “જગફૂશા શેઠ, સાંભળે, ને મારી બહેન, તમે પણ સાંભળે ! અમરાશા શેઠ તમે પણ સાંભળેઃ સહુએ પોતપોતાના ગજા પ્રમાણે વરકન્યાને ચાંદલો
