________________
ડાહ્યો દીકરે દેશાવર ખેડે
૧૧૭ હવે પછી ભેગા ક્યાં થઈશું ?'
ત્રણે જણ જગડૂ સામે જોઈ રહ્યાઃ હે વસા ! કયાં મળશું ? અને ક્યારે જશું ? ”
બચાવડા સંવારવાળા મારગની કેઈને હજી ગંધ નથી. એટલે આજ રાતે–મધરાતે એ મારગે જ નીકળી જવું.” - “ક્યાં જશું ?—એ જાણીને મારે કંઈ કામ નથી. આપણને ઉત્તર, દખણ, પૂરવ, પચ્છમ બધુંય સરખું છે. આ તે જરા જાણવા ખાતર પૂછું છું.’
એને પણ મેં વિચાર કરી રાખ્યો છે. વાત એમ છે કે મારા બાપનું વહાણ લઈને હું જઉં એમાં મારી વશેકાઈ શી ? ચાવડા સંઘાર આવડું કટક લઈને ઠેઠ ગાધવીથી કે પશિત્રાથી અહીં સુધી કાંઈ પગરસ્તે ન આવ્યો હોય. ને કદાચ પગરસ્તે સાત શૈરડાના મારગથી આવ્યો હોય તો પણ લૂંટનો માલ વહી જવાની ગણતરીએ એણે ક્યાંક વહાણ તે મંગાવ્યાં હશે જ—કાં વાગરે કે કાં નકટીમાં એનાં વહાણ લાંગરેલાં હશે. વળી અત્યારે એ સાવચેત પણ નહિ હેય. માટે આ સંઘારનું ને રાયલજીનું પતી જાય એ પહેલાં જ ઘા મારવો જોઈએ, સમજ્યા ?”
આજ રાતે જરખવાળે નાકે !' બરાબર ! આજ રાતે જરખવાળે નાકે !'
