________________
જગતશાહ
આવી એટલે મલાપુરીએ દાદરનાં પગથિયાં છેડીને સીધી નીચે પછાડ ખાધી. શેઠાણીના કાળજામાં તીર વાગે એમ એની પછડાટને, રણકાર ચોમેર ગાજી રહ્યો, અને પછી સર્વત્ર શૂન્યકાર છાઈ રહ્યો.
પિતાના પ્રાણથી અધિક પ્યારી એવી આ મલાપુરી હાંડીની આ દુર્દશા જોઈને શેઠાણી ગમગીન બની ગયાં ! અરેરે, કેટલાં જતનથી એને જાળવી તેય આજે એના હજાર કટકા થઈ ગયા હશે. શેઠાણી એ કટકા એકઠા કરવા નીચે ઊતરવા માંડ્યાં.
એમાં આટલી બધી ગમગીની શાને ? આ તે કાચ કહેવાય; જરાક ટક્કર લાગે તે ફૂટી જવાને એને ગુણ. આપણે એવી બીજી હાંડી લાવીશું. બસ, થયું?'
પણ એના કટકા તે હું જ ભેગા કરીને ક્યાંક જાળવીને નાંખી આવીશ. થયું શું ?–કાંઈ ખબર ન પડી. જુઓ તે ખરા, એની સાંકળ તે હજી પણ એમ ન એમ જ ટીંગાય છે!”
શેઠ નવાઈ પામીને ઉપર જોઈ રહ્યા : સાંકળ જેમની તેમ જ લટકતી હતી. કિનારી ફરતી લેઢાની કડી પણ એમની એમ જ હતી. આ તે જાણે હાંડીમાં જીવ આવ્યો હૈય અને પિતાની મેળે જ આજ વરસેને પિતાને આશરો. મેલીને અંદરથી સરકી ગઈ હેય...કે પછી કેઈ અકસ્માતે એની કિનારને કંદરે જ ભાંગી ગય હોય
નીચેથી શેઠાણીએ જોરથી સાદ દીધે ને ઘેડી વારમાં તે એ જાણે ઉતાવળાં–અધીરાં દાદરનાં પગથિયાં ચડી આવતાં હોય એમ ધબકારા સંભળાયા. ધફધફ કરતાં એ ઉપર આવ્યાં. એમને ચહેરો અતિ પ્રસન્ન હત; એમના હાથમાં એ હાંડી હતી–સાવેસાવ સાજી!
એમણે બે હાથમાં પકડેલી હાંડીને આગળ કરતાં કહ્યું: “અરે, જરા જુઓ તે ખરા, મારી હાંડી આબાદ બચી ગઈ, રજેરજ બચી
