________________
૭૦
જગતશાહ
એમ એમણે એને જરા અછડતી અળગી કરી. હાંડી એમના ખોળામાંથી ખસી ગઈ, નીચે પડી ને એના સેંકડે ટુકડા ચારેકેર વેરાઈ ગયા શેઠાણી ચકિત આંખે એની સામે જોઈ રહ્યાં. શેઠે જરા સ્મિત કર્યું.
અરે, નીચે કેશુ છે ?” શેઠે સાદ દીધે. એ આવી શેઠ !' કહેતી કામવાળી બાઈ શામળી ઉપર આવી.
“શામબાઈ ! ' શેઠે કહ્યું, “તમે જરા ઝડપથી જાઓ ને આપણી દુકાને જયભાઈને કહે કે શેઠ હમણાં ને હમણું ખીમલીના બાપ તુરકપિંજારાને યાદ કરે છે.”
અને પછી, જાણે કશું જ ન બન્યું હોય એમ, શેઠે હસીને કહ્યું : “લે, હવે આ કટકા વાળી લે. ને હાં, તું પેલા ગોર આપણે ત્યાં આવે ત્યારે એને શું કહેવાનું કહેતી હતી ?”
શેઠ ને શેઠાણું બેય હાંડીને ટુકડાઓ વાળીને ભેગા કરવા લાગ્યાં. શેઠાણીએ કડવે અવાજે કહ્યું: “હવે હું કાંઈ કહેવાની નથી! મને તે વાતની શરૂઆતમાં જ અપશુકન થયાં લાગે છે ! હવે મને થાય છે કે એ વાત પાટે જ નથી ચડવાની !'
" “પાટે ચડાવવાની મહેનત કરવી એ આપણું કામ; છતાં, ધાર કે, એ પાટે ન ચડે તે એમાં હું કે તું શું કરીશું?'
“આ કાળમુખી હાંડીને બસ અત્યારે જ પડવાનું સૂઝયું ! એણે ને તમે તે મારી બધી હોંશ ભાંગી નાખી !'
હજી વસમા દિવસ આવ્યા નથી, ત્યાં જ તું આમ હારી ગઈ ? અરે ગાંડી ! વિધાતાના લખ્યા લેખ પણ ફરે છે–જે ધણીધણિયાણી એકચિત્ત હેય તે.'
પરંતુ શેઠાણીનું મન અત્યારે કોઈ વાતમાં લાગતું ન હતું.
