________________
જગતશાહ
જગડૂએ ચારેકેર નજર ફેરવી. અંધારામાં નજર ટેવાતી ગઈ ને પછી એણે ચાવડા સંઘારને નેજવાળે પડાવ શોધી કાઢો.
ઘેડીવાર એ એમ ને એમ જ પડ્યા રહ્યા. સંધારના ઓરડામાં ખાવા-પીવાને વૈભવ ચાલતું હતું. નેતિયાનાં, કંથકેટના ગઢની બહાર રહી ગયેલાં કંઈક ઘેટાં ને બકરાં આજે આખાં ને આખાં શેકાતાં હતાં. વચમાં તાપણાં ફરતા ચાર-ચાર પાંચ-પાંચ સંઘારાની જમાવટ થઈ હતી ને એમની વાતોને શેર અહીં સુધી સંભળાતે હતે. મૂળ પડાવથી આઘે આઘે એક તાપણાને પ્રકાશ બીજા તાપણાના પ્રકાશને ચૂમે એ રીતે ફરતાં તાપણુએ ગોઠવ્યાં હતાં. આ પડાવ જાણે અજવાળાના ગઢથી રક્ષાયે હતે. ને ત્યાં એક એક માણસ બેઠે બેઠે ચોકી કરતા હતા.
ક્યાંય સુધી ચારે ભાઈબંધ પડ્યા રહ્યા. આખરે પહેલાં કંટાળ્યા ચાખડો. ચોખંડાએ જગડૂને પૂછ્યું: “વસા ! આપણે આમ ક્યાં સુધી પડ્યા રહેવું છે ? મને તે પેટમાં દુઃખવા આવ્યું.”
જગડૂએ મોઢા ઉપર આંગળી મૂકીને કહ્યું: “ચૂપ!” પણ...આમ તે ઊંધ આવી જાય...'
જગડૂએ ધીમેથી એના કાનમાં કહ્યું: “આ દૂદે ઊંઘી ગયે છે; તને ઊંધ આવતી હોય તે તુંય માંડ ઊંધવા ! એમાં આમ અકળાય છે શું?”
પણ મારું કામ પડે તે મને જગાડજે, હો ” “ભલે.” પણ ત્યારે આપણે અહીં આવ્યા છીએ જખ મારવા ?” “જખ નહિ જરખ મારવા !'
ક્યાં છે એ ?”
