________________
થાવડો સંઘાર
રીતે ઢાંકી દે છે કે એની કેઈનેય ગંધ સરખી નથી આવતી. જગતમાં આ એક જ જનાવર એવું છે, જે શિકારી હોવા છતાં ઢોરને એની ગંધ સરખી નથી આવતી.
ફરતા વીસ હાથમાં માણસ બેભાન થઈ જાય એટલી દુર્ગધ એનામાંથી વહે છે, છતાં શિકારી કૂતરા એને પીછો પકડી શકતાં નથી. પિતાની ગંધ અને પિતાને માર્ગ દેરવાની એનામાં એવી તે અજબ કરામત હોય છે કે ચાલાક ને ચાર ગણુય એવા રબારીનાં ચેકિયાત કૂતરાને પણ એ પાછળથી ગળામાંથી પકડે છે ત્યારે જ કૂતરાને એની હાજરીને બહુ મોડે મોડે ખ્યાલ આવે છે.
એનું મૂળ નામ જરખ, પણ એનું લૌકિક નામ ઘેરખોદિયું. એની પાછળ પડેલે શિકારી જમીન નીચેના જવાના એના માર્ગની મથાળે જ ઊભો હોય તેય એને એના માર્ગની ખબર ના પડે–ભૂતપ્રેતની કથાઓમાંથી ઘણું મેટા ભાગની કથાઓનું ઉત્પાદક આ જનાવર એટલું ચાલાક હોય છે !
ઘેરબેદિયાએ પાડેલે આવો એક છાને માર્ગ આ ભાઈબધાને જાણવામાં હતું. ને માણસને ઘોરખોદિયાની તે બીક હોતી જ નથી; બલ્ક માણસ જ્યાં એકવાર એના છૂપા માર્ગમાં પગ મૂકીને ચાલ્ય હોય ત્યાં એ પછી પગ પણ મૂકતું નથી. ભાઈબંધોને આ માર્ગ એમની રખડવાની મેજને હતે. ને મસાણ ને કબ્રસ્તાનની બાજુના આ માર્ગના એમના ઉપગમાં રાતમધરાતે એમને પડકારે એવું પણ કેઈ ન હતું.
એટલે મોડી રાતે ભાઈબધે કિલ્લાની બહાર નીકળી ગયા.
ચાવડા સંધારને પડાવ તીર, ભાલા કે ગેફણાના ઘાથી દૂર હતો; પડાવને ફરતાં તાપણું બળતાં હતાં. અને તાપણને પ્રકાશ રેલાય એનાથી દૂર ચારે ભાઈબંધો જમીન સરખા સપાટ સૂતા રહ્યા.
