________________
ભાઈબંધ
૫૫
આવે એની સેવાચાકરી કરે ને એ બધાં પરમમાં જાય એટલે શેઠનાં ગુણગાન કરે.'
તે કરે જ ને. બીજા કોઈનું ગજું છે વસાને બાપ જેટલું ઘસારો સહન કરવાનું ? મારો બાપ તે કહેતા હતા કે બીજાને ઘેર અનાજ નથી દેખાતું એટલી તે વસા સેલ શેઠને ઘેર મહેમાનનાં પગની ધૂળ ભેગી થાય છે ! એ તે જે ચેકડાં ખમે એ ગોળ પણ ખાય; ને જે ખાઈ-ખવરાવી જાણે એનાં ગુણગાન પણ ગવાય.” મલેછે સૂર પૂરાવ્ય.
ખાવાવાળે તે મલક આખો પડ્યો છે; પણ ખવરાવવાવાળાની જ બોલબાલા છે ને ! ” દૂદાએ કહ્યું: “પણ એમાં તારે પથરી કાં ફેંકવો પડ્યો ? કે પછી ભામણુની આંખમાં જ ઝેર કે કેઈનું સારું ખમાય જ નહિ ! ”
એક ભગતડે ભંગી ને બીજે મલેછ. તમારામાં અક્કલ કેદી આવશે ? સમજ્યો નહિ. આ બીજા કેઈ સોલ શેઠની શેહમાં તણાઈને ના બેલે. જે હું ના બેસું તે ગોરબાપા બીજા કેઈને પૂછે; ને પૂછે એટલે વસાને ખેલ ખલાસ. વાણિયાને છકરે ગમે એવો સારે હૈય, સમજ હોય, અક્કલમંદ હોય, બહાદુર હોય, પણ જે બાપની દુકાને બેસે નહીં તે એની સગડી ઊડી સમજવી. આ મેં જે એમ ના કર્યું હોત તો ગોરબાપ વસાના કપાળમાં ચાંદલે જ કરીને જાત ! આવું ખેરડું એને બીજે ક્યાં મળે ?'
“તે એમાં તારા હાથમાં શું આવ્યું ?'
ગાંડા, આપણી વાત જુદી ને શેઠશાહુકારની વાત જુદી. આપણે માટે આપણાં માબાપ વહુ લાવે ને, તો એને આવતાવેંત ઘરકામમાં એવી જોતરી દે કે બાઈ બાપડી સાસુ આડે વરને ભાળે જ નહિ ને ઘરકામમાં એવી દટાઈ જાય કે વરને જોવાય પામે માંડ માંડ ! ને આ વાણિયા ને શેઠ ને શાહુકારને ઘેર ઘરકામ તેને કરે
