________________
૪૪
જગતશાહ
“મા, મારી વાત કરીને શું કામ છે? હું તે હું જ રખડેલ ! તારી હાંશ પૂરી કરે એવા મારા બીજા બે ભાઈ તે છે.”
અરે વાહ! તને મૂકીને જે રાજનું સગપણ થાય છે તે મારે વાવ-કૂવે જ પૂર પડે, સમજે ? ”
“જા, જા, મા ! એવું તે શું બેસતી હોઈશ? વાવકુવો પૂરનારી બીજી ઘણીય છે. ખબરદાર, જે વાવકૂવો પૂરવાનું ફરી કહ્યું છે તે ! બાકી મને પરણાવીને શું કામ કોઈકને બાપડીને ભવ બાળવાની વાત કરે છે ?”
“ગાંડા! પિતાને ભવ બાળવાને આવશે એ તારો ભવ સુધારશે! હવે આડી વાતે ખળાં ભરાય છેકરા ! જે તારે મને નાતમાં નીચું જોવરાવવું ના હોય, વાવ પુરાવો ના હૈય, તે....”
“તે શું, મા ?” “તે આ ઢેઢભંગી ને કાળીનાળીની ભાઈબંધી મુકી દે !”
મા !”
“દીકરા મારા, એમ કરતાં તારું મન કચવાય છે, એ શું છે નથી જાણતી ? પણ હું, 'તારા બાપ ને તું—આપણે બધાંય આપણું કુલપરંપરા આગળ લાચાર છીએ, સમજે ? સોળ વરસ તે તને ઉછેરીને મેં મોટો કર્યો. ત્રણચાર વરસથી આ ભાઈબંધી જાગી. એ છોકરા ખરાબ છે એમ હું નથી કહેતી, પણ ધાર કે તારે તારા માબાપ ને તારા ભાઈબંધ વચ્ચે પસંદગી કરવાની વેળા આવે તે ?”
“એવી વેળા આવે તો, સાંભળીને રાજી થા મા, હું મારા ભાઈબંધોને છોડી દઈશ !'
“ડાહ્યો મારો દીકરો ”
હા. તારો દીકરે પછી ડાહ્યો જ થશે, એવો ડાહ્યો કે સવારથી તે સાંજ સુધી દુકાનને થડે બેસશે ને ખાઈપીને ભાડે થશે. પછી તે
