________________
ભાઈબંધ
આવીશ...હે...આ...હમણાં જ.”
“ઊભો રહે, ઊભે રહે! તારું “હમણાં' એ જાણે મને ખબર જ ન હોય ને! કાલ કહેતો હતો કે હમણાં આવીશ; અને કહીને ભાઈ સાંજના ગયા તે રાંધ્યાં ધાન રાતે ઠરી ગયા પછી આવ્યા. શું કામે કુંવર, બહાર જવું છે તમારે ?'
મા, ખાસ કામ છે. ' તારા બાપનું કામ છે ? તારા બાપુ તને મોકલે છે ?”
જગડૂને થયું, હા કહું તે તત્કાલ છૂટકે થાય; બાપુજીનું કામ હોય તે મા રેકે નહિ. પણ એ જૂઠાણું બોલવાને એને જીવ ના ચાલ્યોઃ “ના, બાપુજીનું કામ તે નથી.'
તે ક્યાંથી હોય ?” માએ કચકચાવીને કાંડું પકડયું, “કુંવર ઘરમાં પગ ધરીને રહે છે બાપ કાંઈક કામ ચીધે ને ? તારા બાપુજીને કામ બતાવવાને વખત પણ ક્યાં તું આપે છે? બોલ, અત્યારે ક્યાં જવું છે ?'
કહ્યું ને બા, કે કામ છે. હું કાંઈ ખોટું કહું તને ?' ના રે, તું કઈ દિવસ ખોટું કહે ખરો ? તું તે સતવાદીને....”
“હા..બેલ ને !' જગડૂએ હસીને કૂદકો મારતાં કહ્યું, “બેલ ને, કેમ ચૂપ રહી ગઈ ? કહેવા જતી હતી કે તું તે સત્યવાદીને દીકરે.. પછી ખ્યાલ આવ્યો ને કે હું ખરેખર સતવાદીને દીકરા જ છું! મારા બાપુજી કદી જૂઠું બોલ્યા છે ખરા ? કેવી બંધાઈ ગઈ! કેવી બંધાઈ ગઈ બોલતાં ! લે હવે મને જવા દે!'
તે તું આમ મને બોલતાં બાંધીશ એટલે હું તને બહાર ભટકવા જવા દઈશ, એમ ? ક્યાં જવું છે એ કહે. ”
એ કહ્યું તે પછી જવાબ દઈશ ?” કંઈક કહે તે ખબર પડે.”
