________________
જગતશાહ
અરે જયભાઈ! ” સેલ શેઠે જગડૂને થોડીવાર માટે વીસરી જઈને કહ્યું, “તમે પોતે કેમ આવ્યા ? તમને મેં કહ્યું તે છે કે તમને દમને રેગ છે, માટે તમારે ઉપર ન આવવું. જે કંઈ હોય તે માણસ જોડે કહી મુકાવવું, ને ખાસ કામ હોય તે મને કહાવવું; એટલે હું જાતે જ પેઢીએ આવી જઈશ.'
“લખમીબાને હમણાં મળ્યો નહોતે, ને તમે રહ્યા ઉપવાસી, એટલે થયું કે દમ તે દમ, જીતવા, આજ તે શેઠાણીબાને મળતો આવું ને તપસીનાં દર્શન પણ કરતા આવું.'
“અરે ભાઈ, જરા ખબર કરી હતી તે, આ તપસી સામે ચાલીને દર્શન આપવા આવત, ને શેઠાણીયે દર્શન દેવા આવી જાત !”
શું, આ અમારા જગડૂશાહ ઉપર તમે ખીજતા હતા ?” જયભાઈએ વાત વાળી. એ આવીને ગાદી ઉપર બેઠા. પિતાની સામે ગાદીની નીચે લાકડી મૂકી. માથેથી પાઘડી ઉતારી. ખેસથી પરસેવો લૂછળ્યો. પછી એમની નજર જગડ્રના પહેરણ ઉપર પડીઃ “અરેરે ! વળી ક્યાં લેહી કાઢી આવ્યા, વસા ? વધારાનું હોય તે આમ કપડાને પિવરાવવાને બદલે મને જ આપ ને ! વળી ગયા હશે આથડવા !”
“એ જ આ તમારા વસા શાહનું દુઃખ છે ને!' સેલ શેઠે જરા ચીડ ભરેલા અવાજે કહ્યું, “નથી પેઢી ઉપર ધ્યાન આપત, નથી ગોરજીને ત્યાં ભણવા જતો કે નથી પંડ્યા પાસે શીખવા બેસતે. જરાક નજર ચૂકી કે જાણે ભાગ્યે જ છે !'
કેમ વસા ! ” જયભાઈએ કહ્યું, “ઘર કાંઈ કરડવા ધાય છે ? વાણિયાના દીકરાએ રખડીને કેદી સાર કાઢ્યા તે તમે આમ રખડો છો?”
બોલ ને, આમ મૂગ–મી કેમ ઊભે છે ? સાવ ખરગધ જેવો નહીં તે !' સેલ શેઠે રોષપૂર્વક કહ્યું.
