________________
૩૦
જગતશાહ
દીકરા-દીકરી વરાવવાં છે? ભેગા હરીએ છીએ, ફરીએ છીએ, ને બે ઘડી આનંદ કરીએ છીએ. અને ઘેર આવીને નહાઈ લઉં છું.”
અરે ગાંડાભાઈ! “જયભાઈએ કહ્યું, “ભાઈબંધીમાં દીકરાદીકરી વરાવવા ભલે ન હોય, પણ આપણે તે નાતજાતમાં વરવું છે ને ? જરા વિચાર તે કરે મારા ભાઈ! વાણિયાને દીકરે, વહેવારિયાને દીકરો સોળ-સત્તર વરસને થાય ત્યાં સુધી જે બાપને થડો અરધો પરધો ના સાચવે તે નાતમાં એને કન્યા કેણ આપે ? તમારાં મા-બાપ તે તમને આવી વાત ના કહે.”
ને શું કહે ? કહી કહીને તે જીભના ક્યા વળી ગયા કે આમ નજર કરઃ સંધમાં બાર-બાર તેર-તેર વરસના છોકરા કંઈક વરી ગયા અને તારા જેવડાને ઘેર તે છેકરાં ઘૂઘરે રમવા માંડ્યાં; ને અમારા પગ ઘસાઈને ગાંઠણે આવ્યા તેય તારી વાતનો પાટલે કઈ માંડતું નથી. બાપલા, તારે નાક ને હૈય તે કાંઈ નહિ, પણ અમારા નાક સામે તે જરા જો ! પણ સાંભળે છે જ કેણ ! પણ હવે તે હદ આવી ગઈ છે! આજ હવે મારી ધીરજ ખૂટી છે. હવે તે આડે લાકડે આડે વહેર ! આ મંગિયા હરિયાને ને આ તુરક ખીમલીના બાપ તુરકાણ કાળીને ગામ બહાર જ કાઢી મૂકું. પછી તું જાજે રમવા એમની સાથે ! ”
બાપુ, એવું ના કરશે. પરમદેવસૂરિ જે સાંભળશે કે સંધપતિએ પોતાના ખાનગી રેષને કારણે રાજ પાસે અન્યાય કરાવ્યો છે તે....તમારું આ વર્ષીતપ અધૂરું રાખી મૂકશે.'
“આ છે રોયે મારા માથાને પાડ્યો છે ને કંઈ ! માળે કઈ કારડિયા રજપૂતને ઘેર અવતરવાને બદલે મારે ઘેર જન્મ લીધો છે, તે એય હેરાન થાય છે ને મને હેરાન કરે છે ! 'સેલ શેઠે કહ્યું, “ઠીક, હવે જ. ને આ વાગ્યું કર્યું છે એની દવા લઈ લેજે, સમજે ?”
વાઘની બેડમાંથી બકરું છૂટયું હોય એમ જગડૂ ત્યાંથી નાઠા.
