________________
[૧૮૧]. મીને તથા તેમણે શયંભવને કહી, એમ અનુક્રમે આવી છે, અથવા આચાર્ય પરંપરાએ આવેલી પિતાના ગુરૂએ કહી,
પ્ર-દ્રવ્ય જે ઈટ વિગેરે છે, તેનું પરંપરાએ પહોંચાડવું યેાગ્ય છે, પણ ભાવ તે શ્રુતજ્ઞાનના પર્યાય પણાથી એક વસ્તુથી બીજી વસ્તુમાં જવાને અભાવ છે, તેથી પરંપરાએ આવવાની વાત કેમ બને? કંઈ તેના બીજરૂપ અહંન દેવ તથા ગણધર ભગવંતના શબ્દનું આગમન નથી! કારણ કે તે શબ્દ તે કાનમાં પેસતાંની સાથેજ ઉપરમ (નાશ) થાય છે,
ઉ–આ ઉપચાર હોવાથી અદેષ છે, જેમ રૂપિયાથી થી આવ્યું, અથવા ઘટ વિગેરેથી રૂ૫ વિગેરેનું જ્ઞાન થાય છે, એ પ્રમાણે આ આચાર્યની પરંપરાને હેતુ હેવાથી
આવેલ” છે એમ જાણવું, એટલે બોધવચન આ આગમન શબ્દ છે. પણ ક્રિયારૂપે નહીં, એટલેથી બસ છે.
દ્રવ્ય પરંપરાનું દૃષ્ટાંત. સાકેત (અધ્યા ?) નામનું નગર છે, તેના ઈશાન ખુણામાં સુરપ્રિય નામના જક્ષનું મંદિર છે, તેમાં સુરપ્રિયની મૂર્તિનું ચિત્ર કાઢેલું હતું, તે દર વરસે નવું ચીતરાય છે, તેને પરમ મહત્સવ કરાય છે (લોકોને મેળે એકઠો થાય છે) અને તે ચિત્રલે જક્ષ અદશ્ય રૂપે રહીને તે ચિત્ર કરનાર ચિતારાને મારે છે, તે ડરથી જે ન ચિતરે, તે મરકી (કોગળીયા)ને રેગ જક્ષ ફેલાવે છે, તેથી ચિતારાને બધા
