________________
[૭૭] છે, તે મહા મહિનામાં ચરમ તીર્થકર વદ્ધમાન સ્વામીને વાંદીને સાંજ વખતે મહેલે આવી, રસ્તામાં પ્રતિમાધારી મુનિને કાઉસગમાં જેયા, તે દિવસે ઘણું ઠંડી હતી, તે રાતના રાણનો એક હાથ બહાર ખુલ્લે રહી જતાં કમકમી આવવાથી જાગીને હાથ અંદર લીધો, પણ તે હાથની શીતળતાથી તેના આખા શરીરે શીત ભરાઈ આવ્યું, તેથી તે બોલવા લાગી કે તે તપસ્વી હાલ શું કરતે હશે ! આ સાંભળીને શ્રેણિકે વિચાર્યું કે આ રાણીએ કેઈને સંકેત આપ્યો હશે, એમ દુરાચારની આશંકા લાવી પ્રભાતે તેણે અભયકુમારને કહ્યું, ચેલણાનો મહેલ બાળી મુક, શ્રેણિક રાજા આ પ્રમાણે હુકમ કરી મહાવીર પ્રભુ પાસે ગયા, અભયકુમારે હાથી રાખવાની જગ્યામાં થોડી આગ મુકી, શ્રેણિકે પ્રભુને પૂછ્યું, કે ચેલણા શીલવંતી કે કુલટા ? પ્રભુએ કહ્યું, શીલવંતી, શ્રેણિક તુર્ત પાછા આવ્યું કે બળતામાંથી તેને બચાવી લેવાય, અભયકુમાર સામે નીકળે, કેમ સળગાવ્યું? ઉ૦-હા, તું કેમ આગમાં ન પેઠે ? અભયકુમારે કહ્યું, હું દીક્ષા લઈશ, શા માટે અગ્નિમાં બળું ? અભયકુમારે વિચાર્યું કે ચેલણાનું મૃત્યુ જાણું રાજા પ્રાણ ન ત્યાગે, એથી તુર્ત કહ્યું કે ચલણ બાળી નથી, આ વાતનો સાર એ છે કે ખોટી શંકા શ્રેણિક લાવ્યા, તે અનનુયોગ, ખરી વાત જાણતાં અનુયેગ.
હવે પૂર્વે બતાવેલ ભાષાદિ સ્વરૂપ સમજાવે છે. कट्टे पुढे चित्ते सिरि धरिए पुंडदेसिए चेव भासग विभासप वा, वत्तीकरणेअ आहरणा ॥ १३५॥
