________________
[૨૦] चरियं कप्पितं वा, आहरणं दुविहमेव नायव्वं । अत्थस्त साहणट्ठा इंधणमिव ओदणट्ठाए ॥१॥
બનેલું અથવા જેડી કાઢેલું એવાં બે પ્રકારનાં ઉદાહરણે છે, એમ જાણવું, કહેવાના પદાર્થને સાધવા માટે જેમ ભાત રાંધવા લાકડાં જોઈએ તેમ ઉદાહરણ જોઈએ, તેમાં પ્રથમ કલ્પિત કહે છે, મગના દાણા જેવડે એક નાને કઠણ પત્થર છે, તેની સામે પુષ્પરાવર્તને મેઘ જંબુદ્વીપ જેવડે મેટે છે, તેમાં નારદ જે કજીએ કરાવનાર આવે, તે આવીને મગસેલીયા પત્થરને કહે, કે હે મગરોલીયા પત્થર! સાંભળ, પુષ્પરાવર્તના મેઘ આગળ તારી વાત નીકળતાં તે મેઘ બે, કે તેનું નામ મુકી દે, તેને તે એક ધારામાંજ પલાળી ચુર ચુર કરી વહેવડાવી દઉં! ત્યારે પત્થરે અહંકારથી જવાબ દીધો કે જે તે મેઘ મારે તલના ફેતરાને ત્રીજો પણ ભાગ પલાળે તે મારું નામ પણ હું છોડી દઉં! પછી નારદ મેઘ પાસે જઈને તેનાં કહેલાં વચન સંભળાવ્યાં, ત્યારે તે મેળે કોપાયમાન થઈને ખુબ જોરથી મૂસળ ધારાથી સાત રાત્રિ દિવસ વરસ્ય; પછી મેઘે વિચાર્યું કે હવે તે પલળીને તણાઈ ગયે હશે, તેથી બંધ પડ, પાણી ઓછાં થઈ ગયા પછી મગસેલી પત્થર વધારે ચળકાટવાળે થઈ કહેવા લાગ્યા, “સુર” છે, (કેમ ભાઈ જીત્યા કે !) મેઘ લજવાઈને પાછા ગયે, આ દષ્ટાંતે શિષ્યને દુર્ગુણ બતાવે છે, કે કોઈ મગસેલીયા પત્થર જે કુશિષ્ય એક પદ પણ દુષ્ટ બુદ્ધિથી ન
