________________
[ ૨૯] આભીર અને આભીરણીનું દષ્ટાંત. જુદા જુદા રબારીઓ પોતાની ગાડીઓમાં ઘી ભરીને શહેરમાં વેચવા ગયા, એક રબારીએ ઘીને ભાવ ઠરાવી તેલાવવા માંડયું. રબારણ નીચે ઉતરી પતિ પાસેથી ગાડામાંથી લઈ નીચે મુકે છે, તેવામાં બંનેના પ્રમાદથી ઘડા પડયે અને ભાંગ્યું, ત્યારે સ્ત્રી તેને વાંક કાઢીને પતિને કહે છે કે હે ગામડીયા ગમાર ! તેં આ શું કર્યું? રબારીએ કહ્યું, રે અભાગણ! જુવાનીથી મદોન્મત્ત બનીને બીજા પુરૂષને તાકે છે, બીજી નજરથી લે છે, તેથી તારે દેષ છે! એમ બંનેને કલેશ થયે, અને મારામારી પણ કરવા લાગ્યાં, તે ઘડાનું ડું ઘી પણ ઢળી ગયું. મહા મહેનતે બીજાએ સમજાવ્યાં, ત્યારે સાંજના વખતે બાકીના ઘીના રૂપીયા લઈ ગામ તરફ આવતાં ચેર મળ્યા, તેમણે રૂપિયા તથા બળદની જેડી પણ લઈ લીધી, બંને નિગીઓ પશ્ચાત્તાપ કરતાં ઘેર આવ્યાં, આ પ્રમાણે કુશિષ્યને ભણાવતાં બેટે ઉચ્ચાર કરે, અથવા બીજી રીતે પ્રરૂપણ કરે ત્યારે ગુરૂ ઠપકે આપે, ત્યારે તે જવાબ આપે કે તમે જ આવું ખાટું શીખવ્યું છે માટે મારે દેષ ન કાઢશે, ફરીથી ધ્યાન રાખીને પાઠ આપજે, કાંક તે વિચારે ! તમે ઉલટું શીખવીને કલેશ પામે છે અને મને નાહક દુઃખ દે છે ! તેની ગાથા- . तुमे चेव एवंवक्खाणियं कहियं वामा णिण्हवेहि दाउं उव जुंजिय देहिकिंचि चिंतेहि ।। वच्चामेलियदाणे किलिस्स सि तंच अहंचेव ॥ १॥
