________________
[૧૯૫] તે પ્રવચન છે, તેજ દ્વાદશાંગી છે, ગણિપિટક છે, એટલે પ્રભુ પાસે અર્થ સાંભળીને બાર અંગની રચના કરે છે, અથવા પ્રવચન તે સંઘ તેના હિત માટે સૂત્ર રચના કરે છે, અથવા બીજુ પ્રજન બતાવે છે, धित्तुंचसुहं गणणधारणा दाउं पुच्छिउंचेव । ए ए हिं कारणे हिं, जीयंति कयं गणहरेहिं ॥ नि. ९१ ॥
પદ વાક્ય પ્રકરણ અધ્યાય પ્રાભૂત વિગેરે નિયતકમે સ્થાપેલાં જિન વચને અયને (ઘેડી મહેનતે) લેઈ શકાય છે, તથા તેનું ગણવું, ધારણ કરવી, તે પણ રચના કરી હોય તો સુખે થઈ શકે, એટલે આટલું ભણુ ગયા, આટલું બાકી છે, તે ગણના કહેવાય, અને તેને વીસરવું નહિ તે ધારણ છે, તથા શીખવવું, તથા પૂછવું સહેલું પડે છે, (ચ સમુચ્ચય માટે છે, એવ ને અર્થ આ કહેલું ખરું છે એમ સમજવું) તેમાં ગુરૂ શીખવે તે દાન છે, અને સંશય દવા પ્રશ્ન પૂછાય છે, કે આ કહેલું વાક્ય પિતાની વિવક્ષાનું સૂચક છે?
ઉપર બતાવેલા હેતુઓથી હમેશાં કાયમ રહે, તે નયના અભિપ્રાયે જીવિત (જીવતું) કર્યું, અર્થાત્ પ્રાકૃત શૈલીએ અર્થ વિચારતાં ગણધરોએ સૂત્ર રચ્યાં છે, અને તે વિષયને શીખવીને અત્યારસુધી કાયમ રાખ્યાં, અથવા જીવિતને બદલે છત લઈએ, તે આ ગણધરેનું અવશ્ય કર્તવ્ય છે, કે જે તીર્થકરના ગણધરે હોય તેમને આવું નામ કર્મ બાંધેલું
