________________
[૨૪૫] ખીને મિથ્યાત્વ સાથે જ તેને ભેગો ખપાવી દે, જેમ અતિ સંભૂત (વધારે રને) દાવાનળ અડધા બળેલા લાકડામાં રહીને બીજાં લાકડાંને પણ સાથે લઈ ભેગાં બાળી મુકે છે, તેમ આ ક્ષપક શ્રેણુંવાળે તીવ્ર શુભ પરિણામપણે હેવાથી એકને ખપાવતે તેને શેષ વધે, તેને બીજામાં નાંખીને સાથે ખપાવે છે, એ પ્રમાણે સમ્યમ્ મિથ્યાત્વ(મિશ્ર) ખપાવે, ત્યાર પછી સમ્યકત્વ મેહનીય ખપાવે, આ શ્રેણિને જે આયુષ્ય પૂર્વે બાંધેલ હોય તે માંડે તે અનંતાનુબંધી ચોકડી ખપી જતાં ત્યાં જ અટકે છે, ત્યાંથી કદાચિત્ મિથ્યા દર્શનને ઉદય હોય, તે તેને પાછાં એકઠાં કરે છે, કારણ કે ત્યાં મિથ્યાત્વના બીજને સંભવ છે, પણ જે મિથ્યાત્વ બીજ સર્વથા ક્ષીણ થઈ ગયું હોય, તે મૂળના અભાવથી તે મિથ્યાત્વ ન બાંધે, તે અવસ્થામાં મરેલો અવશ્ય દેવલેકમાં ઉત્પન્ન થાય છે, અને સાત પ્રકૃતિ ક્ષય થયેલે પણ તેનાથી અપ્રતિ પાતિ પરિણામવાળે રહે છે, પણ જે પડેલા પરિણામવાળે હોય તે જુદી જુદી મતિને કારણે જુદા જુદા છ સર્વ ગતિને ભજનારા હોય છે, તેમ તેને પણ જેવી મતિ તેવી ગતિ થાય છે.
પ્ર–-મિથ્યા દર્શન આદિ ક્ષય થતાં તે જીવ અદર્શન (દર્શન રહિત) થાય છે કે નહિ?
ઉ ––સભ્ય દષ્ટિજ રહે છે,.
પ્ર.--સમ્યમ્ દર્શન સર્વથા ક્ષય થતાં કેવી રીતે સમ્ય દષ્ટિપણું રહે ?
