________________
६०
ગુજરાતી ભાવાનુવાદ સહિત
બીજાના અભિપ્રાયને જ કહે છે ઃ
હવે જો આરંભ વગેરેની જેમ સમ્યક્ત્વમાં પણ સંવાસમાત્રથી જ અનુમંતિ થાય જ છે એમ તું માને છે તો મુક્તિમાં જવા માટે અયોગ્ય એવા અભવ્યોને સંવાસના કારણે સમ્યક્ત્વની અનુમતિ કેમ ન થાય? અર્થાત્ આ પ્રમાણે તો અભવ્યોને સમ્યક્ત્વની અનુમતિ
પણ થાય.
કદાચ તું એમ માને કે અભવ્યોને સમ્યક્ત્વની અનુમતિ થાય તેમાં શો દોષ છે? તો જવાબ આ પ્રમાણે છે:- અભવ્યોને મોક્ષ થવાનો પ્રસંગ આવે વગેરે ઘણા દોષો છે. આ ’ પ્રમાણે તો મોક્ષરૂપ વૃક્ષનું અવંધ્ય બીજ એવા સમ્યક્ત્વનો લાભ થવાથી અભવ્યોને પણ શાસ્ત્રમાં નિષિદ્ધ એવા મોક્ષગમન, પાંચ અનુત્તર વિમાનોમાં ઉત્પત્તિ વગેરે ઘણા ભાવોનો संभव थाय. [४3]
एवं सम्यक्त्वप्रतिपत्तिप्रसङ्गप्राप्तां मिथ्यात्वनिवृत्तिं त्रिविधं त्रिविधेनाभिधाय निगमयति
इय मिच्छाओ विरमिय, सम्मं उवगम्म भणइ गुरुपुरओ। अरहंतो निस्संगो, मम देवो दक्खिणा साहू ॥४४॥
[ इति मिथ्यात्वाद्विरम्य, सम्यगुपगम्य भणति गुरुपुरत: । अर्हन्निस्सङ्गः मम देवो दक्षिणाः साधवः ।। ४४ । ]
"इय मिच्छाओ" गाहा व्याख्या- 'इति' उदितनीत्या त्रिविधं त्रिविधेन 'मिथ्यात्वात्' उक्तस्वरूपात् 'विरम्य' विरत्यङ्गीकारं कृत्वा 'सम्यग् ' आगमाभिहितेन जिनप्रतिमापूजादिविधिना 'उपगम्य' सामीप्येन गत्वा 'भणति' प्रतिजानीते 'गुरुपुरत: ' दीक्षादायकाचार्यादेरग्रतः । यद्भणति तदाह- 'अर्हन्' इत्यष्टमहाप्रातिहार्यरूपां सुरकृतां सपर्यामर्हतीत्यर्हन्, “न्तमाणौ शतृशानचो : ' इति शतुतदेशः । किंविधोऽसौ ? इत्याह- 'निस्सङ्ग : ' निर्गतो बाह्याभ्यन्तरो रागकषायादिरूपः सङ्गोऽस्मादिति निस्सङ्गः, प्रतिकृतिप्रवचनादिप्रतीयमानाऽशेषरागादिकालुष्यदोषविरहः, तदुच्यते- " इह हि रमणीशस्त्राक्षालीधराः सुरमूर्तयो, निपुणसुगमान् रागद्वेषभ्रमान् शमयन्त्यलम् । तव पुनरियं त्यक्ताऽऽसङ्गा तनुः कृतकृत्यतां, प्रसभमुशति स्वामिन्! सत्यं प्रवक्ति तदत्ययम् ॥ १॥ य इह गदिताः स्वात्मरामा गवादिकमाश्रिताः, अपि जिन! जडैस्तेषां तत्त्वं कथं किल तत्त्वत: ? । तव तु निखिलं बाह्यान्तःस्थं परिग्रहमुज्झतो, मुनिवर !
i
