________________
દીક્ષાનાં બીજા ૭ વર્ષી
૧૩૭
ઠંડીમાં તે બહાર ચાલી નીકળ્યા. તે ઠંડીમાં વસ્ત્રથી શરીર ન ઢાંકવાને તેમને દૃઢ સંકલ્પ હતા, અને જીવનપર્યંત કઠણમાં કણુ મુશ્કેલીઓ ઉપર વિજય મેળવનાર ભગવાન માટે તે ઉચિત જ હતું. [ ૧-૨ ]
અરણ્યમાં વિહરતા ભગવાનને [ તેમના દીક્ષાભિષેક વખતે તેમના ઉપર સીંચવામાં આવેલાં ગધાદિને કારણે આકર્ષાયેલાં] નાનાં મેટાં અનેક જતુએએ ચાર મહિના સુધી ઘણા ત્રાસ આપ્યા અને એમનાં લેહી-માંસ ચૂસ્યાં. [૩]
":
“ તેર મહિના સુધી ભગવાને વસ્ત્રને ખભા ઉપર જ રાખી મૂકયું. પછી બીજે વર્ષે શિશિર ઋતુ અડધી વ્યતીત થતાં તેને છેડીને ભગવાન સંપૂણ · અચેલક ’~~~ વસ્રરહિત થયા. [૪,૨૨ ] વસ્ત્ર ન હોવા છતાં તથા સખત ટાઢમાં તે હાથ લાંબા રાખીને ધ્યાન કરતા. ટાઢને કારણે કાઈ દિવસ તેમણે હાથ અગલમાં ઘાલ્લા નથી. કાઈ કાઈ વાર શિયાળામાં તે છાયામાં જ એસીને ધ્યાન ધરતા, અને ઉનાળામાં તાપમાં જ ખુલ્લે દિલે ઉભડક બેસી ધ્યાન ધરતા. [૨૨, ૧૬-૬]
“તે વખતે શિશિર ઋતુના હિમાળુ વાયરા વાવાને લીધે અનેક લેાકા કંપ્યા જ કરતા અને કેટલાય સાધુએ તે પવનેના ઉપદ્રવ વિનાનાં સ્થાન શોધવા લાગતા. કેટલાક કપડાં પહેરવાને વિચાર કરતા, તા કેટલાક તાપણીએ સળગાવતા. પરંતુ જિતેંદ્રિય અને આકાંક્ષા વિનાના મહાવીર ભગવાન તે એ શીતને ખુલ્લામાં રહીને જ સહી લેતા. કાઈ વાર ઠંડી અસË થઈ પડે, ત્યારે ભગવાન સાવધાનપણે રાત્રે મહાર નીકળી થોડુ ચાલતા. [૩૬૮ ]
“ વસ્ત્ર વિનાના હેાવાથી ટાઢ-તાપના તીવ્ર સ્પર્શી ઉપરાંત તૃણના કઠોર સ્પર્શી, તથા ડાંસ-મચ્છરના સ્પર્શી ભગવાને સમપણે સહ્યા હતા. [૪૦]
66
