________________
એકવીસથી ચાવીસમા સુધીનાં વર્ષો હેય, તેમ જ અન્ય શ્રમણ-બ્રાહ્મણ-અતિથિ-કુપણ યાચક વગેરેને જરૂર ન હોય તેવું હશે તો જ લઈશ.'
ભગવાનની પરવાનગી મળ્યા બાદ ધન્ય સાધુએ તે પ્રકારનું વ્રત આચરવા માંડયું. પારણાને દિવસે તે સ્વાધ્યાય વગેરેથી પરવારી, ભગવાનની રજા લઈ નગરીમાં જતે; અને પિતાના નિયમ મુજબની તૈયાર ભિક્ષા કાળજીપૂર્વક માગત; પરંતુ કોઈ વાર તેને અન્ન મળતું તે પેય ન મળતું; અને કઈ વાર પેય મળતું તે અન્ન ન મળતું. તે પણ તે તે દીનતા, વૈમનસ્ય, કલેશ કે વિષાદ અનુભવ્યા વિના, પિતાની સમાધિમાં ખલેલ પહોંચવા દીધા વિના, તથા પ્રાપ્ત અપ્રાપ્ત યોગમાં ઉધમપરાયણ રહી, જે કંઈ મળે, તે સ્વીકારી લેત; અને પિતાના ગુરુને બતાવ્યા બાદ, તેમની પરવાનગીથી, કેઈ પ્રકારની આસક્તિ કે મેહ રાખ્યા વિના જ, જેમ સર્ષ પોતાના દરમાં આજુબાજુની જમીનને સ્પર્શ કર્યા વિના પ્રવેશે છે, તેમ મેંમાં સ્વાદ માટે મમળાવ્યા વિના જ રાગરહિતપણે ખાઈ લેતા.
તે ધન્ય સાપુ આ જાતના તેમના ઉદાર, વિપુલ, કલ્યાણરૂપ, મંગલારૂપ, ઉત્તમ, ઉદાત્ત, અને મોટા પ્રભાવવાળા તપકર્મથી સુકાઈ ગયા, માંસરહિત થઈ ગયા, તથા માત્ર હાડચામ રૂપ જ બન્યા. તેમના એ તપ-લાવણ્યનું વર્ણન
અંતગડદસાઓ' નામના અંગમાં એક અદ્ભુત સૂક્તને વિષય બન્યું છે. ત્યાં તેમના પગ, પગની આંગળીઓ, જો, ઢીંચણ, સાથળ, કેડનાં બે હાડકાં, પેટ, પાંસળીઓ, કરોડરજજુ, છાતીનું હાડકું, બાહુ, હાથ, હાથની આંગળીઓ, ડેક, હડપચી,
૧. અર્થાત જે અન્નની આશાએ બીજા યાચકે ત્યાં ઊભા હશે, તે અન્ન નહીં લઉં.
૨. જુઓ આ માળાનું “પાપ, પુણ્ય અને સંયમ” પુસ્તક પા. ૧૧૩ ઈ.
