________________
૧૪
દાવવનાં ઝાડ અમુક સમુદ્રને કાંઠે ઘટાવાળાં, પત્ર, પુષ્પ અને ફળાથી લચેલાં તથા પુષ્કળ હરિયાળીવાળાં સુશોભિત એવાં દાવાદવ નામનાં ઝાડ ઊગે છે. સામાન્ય સમયમાં તે તે એકસરખાં ફાલેફુલે છે, તથા તેમાં કાંઈ તફાવત દેખાતો નથી પરંતુ તે દીપમાં કઈ કોઈ વાર ઈષ-પુરાવાત, પશ્ચાતવાત, મંદવાત અને મહાવાત ચાલે છે, તે વખતે તેમનામાંનાં જાતવાન અને કજાતને ભેદ જણાઈ આવે છે. કારણ કે તે વખતે કેટલાંક વૃક્ષે તે પહેલાં જેવાં હતાં તેવાં જ સુશોભિત તથા લીલાલૂમ રહે છે, ત્યારે કેટલાંક જીણું થઈ જાય છે, કેટલાંક કરમાઈ જાય છે, અને કેટલાંક સૂકાં કાં જેવાં થઈ જાય છે.
એ જ પ્રમાણે સાધુ સાધ્વીઓનું પણ છે. સામાન્ય દિવસોમાં તો તે બધાં સરખાં જ જણાય છે. પરંતુ પારકાના પ્રસંગમાં આવતાં, કેટલાંક તે પિતાની સમતા કાયમ રાખી શકે છે, જ્યારે બીજા કેટલાંક કાં તો નમી જાય છે, તે કેટલાંક ઊકળી જઈ સમભાવ ગુમાવી બેસે છે.
વળી બીજા તીર્થનાં સાધુ-સાધ્વીઓના કે શ્રાવક-શ્રાવિકાએના સંસર્ગમાં તેમને આવવાનું થાય છે, ત્યારે કેટલાંક તે સહનશીલતા ગુમાવ્યા વિના નિર્ભય રહીને સાવધાનપણે બધું સહન કરી લે છે, પરંતુ બીજા કેટલાંક ઊકળી જાય છે, ક્ષમાને કેરે મૂકી દે છે, અને વિષમભાવમાં વતી ગમે તે બોલી નાખે છે કે કરી નાખે છે.
[જ્ઞાતા. ૧-૧૧]
