________________
રાજગૃહમાં આગમન
૨૪૩
એ હુ આકરું છે. માટે જો હું આ વિપુલ વેદનાથી એક વાર પણ છૂટા થાઉં, તે। તરત બધાના ત્યાગ કરી પ્રવ્રજ્યા લઉં, અને જન્મમરણના સસારચક્રમાંથી મુક્તિ સાધું. આ વિચાર કરતા હું રાત્રે સૂઇ ગયા; અને સવારે ઊઠ્યો ત્યાં તા મારી બધી વેદના દૂર થઈ ગઈ. તેથી ગઈ કાલે જ મારાં સગાંવહાલાંની અનુજ્ઞાથી હું સાધુ થયા છું. હવે હું અનાથ મટી, મારે। તેમ જ બીજા પણ સ્થાવર-જંગમ પ્રાણીઓને નાથ થયેા છું, એમ મને લાગે છે. કારણ કે આપણાં પેાતાનાં સુખ અને દુ:ખને આપણા આત્મા જ કર્તા છે. '
આ પ્રમાણે તે ઉમ્ર સંયમશીલ મહામુનિએ વિસ્તારથી કહેલા ઉપદેશ સાંભળી રાજા શ્રેણિકે સ ંતુષ્ટ થઈ, અંજિલ જોડીને કહ્યું, ‘હે મહિષ ! તમે અનાથપણું બરાબર કહી સંભળાવ્યું. તમારા જન્મ સફળ છે. તમે જ સાચા સનાથ છે। તથા સબાંધવ છે; કારણ કે તમે જિનેત્તમના માર્ગોમાં સ્થિત છે. હે સયત ! હું તમારી ક્ષમા માગું છું!'
રાજાએમાં સિંહ તે રાજા, અનગારેામાં સિંહુ તે મુનિની પરમ શક્તિથી સ્તુતિ કરીને અંત:પુર, પરિજન અને મધુએ સાથે વિમલ ચિત્તથી જૈનધર્મીમાં અનુરક્ત થયા, અને રેશમાચિત થઈ, તેમની પ્રદક્ષિણા કરી તથા માથા વડે તેમને અભિવંદન કરી, ત્યાંથી પાછા ફર્યાં.
આ આખા પ્રસંગ ઉત્તરાધ્યનના ૨૦ મા અધ્યયનમાં સધરાયા છે. રાજા શ્રેણિક જે પ્રસ ંગથી જિનધના પ્રગટપણે અનુયાયી થયે, તે પ્રસંગ એ રીતે સધરાય એ વાજમી છે; અને આપણે પણ તેનેા તે જ અ સ્વીકારવા જોઇ એ. સુજ્યેષ્ઠા પેાતાના પ્રથમ સ્નેહમાં નિષ્ફળ જવાથી આજન્મ કુંવારી જ રહી; અને કેટલાક વખત આદ મહાવીર પાસે દીક્ષા લઈ, સાધ્વી થઈ, અને આ ચંદનાની દેખરેખ હેઠળ જીવન વિતાવવા લાગી.
