________________
શિયાળ અયોધ્યા...ભગ-૫
૧૧૨ કરે છે. શ્રી ભરતજી એવા ઉત્તમવંશના વંશજ છે કે જે વંશમાં ઉત્પન્ન
થયેલા સંખ્યાબંધ પુણ્યાત્માઓએ રાજસુખોનો ત્યાગ કરીને નિગ્રંથપણે પ્રભુમાર્ગની ઉપાસના કરી છે. આ વંશનો સ્ત્રી પરિવાર પણ ત્યાગથી વાંઝીયો રહયો નથી. સંસારને ત્યજીને મોક્ષમાર્ગની આરાધના કરનારાઓ ધન્ય છે.' એમ શ્રી ભરતજી વિચારે છે. રાજસુખોનો પણ ત્યાગ કરીને ભગવાને ફરમાવેલા મોક્ષમાર્ગે વિચરનારાઓ ધન્યવાદને પાત્ર છે, એ શંકા વિનાની વાત છે. એવા ત્યાગી આરાધક પુણ્યાત્માઓને ધન્ય છે, એમ વિચારવામાં જેમ તે પુણ્યાત્માઓએ કરેલી સંસારત્યાગપૂર્વકની આરાધનાની અનુમોદના છે, તેમ પોતે હજુ પણ ત્યાગી નથી બન્યા તે બરાબર નથી કર્યું. એમ માનીને તેવો અવસર હું ક્યારે પામું?' આ ભાવનાનો પણ પ્રતિઘોષ છે એમ કહી શકાય.
વળી શ્રી ભરતજી અહીં બાળમુનિઓને ખાસ યાદ કરે છે. 'બાળપણામાં સાધુપણું સ્વીકારીને સ્વાધ્યાયમાં રક્ત બનેલા અને પ્રેમરસથી અજાણ રહેલા બાળમુનિઓને ધન્ય છે એમ શ્રી ભરતજી વિચારે છે. બાળદીક્ષા જો ભગવાનના શાસનમાં વિહિત ન હોત, તો શ્રી ભરતજી પોતાની આ વિચારણામાં બાળમુનિઓને યાદ ન કરત. ઉપકારી મહાપુરુષો ફરમાવે છે કે ‘બાળપણમાં દક્ષા ન પમાય તો શ્રાવક પોતાને ઠગાએલા માને, દીક્ષાની ભાવના વિનાનું શ્રાવકપણું એ નામનું જ શ્રાવકપણું છે, પણ સાચું શ્રાવકપણું નથી જ.'
$
)
w
Nilk
