________________
ઉછળતો શોખ જુવાનીયાઓને પણ ટક્કર મારે એવો હોય છે. આથી ખરી વાત તો એ જ છે કે ભોગોથી વિરામ પામવા માટે ભોગો ભંડા લાગવા જોઈએ અને ભોગવૃત્તિ ઉપર કાબુ મેળવવા માટે ભોગોની સામગ્રીથી દૂર રહી ઇચ્છાનિરોધ સાધવા માટે તત્પર બની જવું જોઈએ.
આજ્ઞાની આરાધનામાં જ આત્મકલ્યાણ વિષય પ્રેમમાં ફસી રહેલા અને બંધવસ્નેહમાં રક્ત રહેલા રાજાઓ કે બીજાઓ દુર્ગતિમાં જાય, તેમાંય નવાઈ પામવા જેવું શું છે? દુર્ગતિએ ન જવું હોય તો વિષયપ્રેમને એકાંતે અનર્થકર માનો, બંધવજનોનો મોહ મારનારો છે એમ માનો અને એ મોહાદિથી મુક્ત થવાને માટે રાગદ્વેષ તથા મોહથી સર્વથા મૂકાએલા અને અનંતજ્ઞાનને પામેલા શ્રી અરિહંતદેવોની આજ્ઞાને જ આરાધવા જેવી માનીને, શક્તિ મુજબ આજ્ઞાની આરાધના કરવા માંડો. આજ્ઞાની આરાધના કરનારને દુર્ગતિનો ડર રાખવાની જેમ જરૂર નથી, તેમ સદ્ગતિની ઈચ્છા રાખવાની પણ જરૂર નથી. એ વિશ્વાસ હોવો જ જોઈએ કે આજ્ઞાની આરાધના કરનારા આત્માને આરાધનામાં કમીના રહેવાના કારણે મુક્તિ ન મળે, તો પણ સતિ એવી ઉત્તમ સામગ્રીઓ સહિત મળે, કે ત્યાં જઈને પણ આત્મા વિરાગભાવમાં રમ્યો રહી કલ્યાણ સાધી શકે.
મોટાઈની લાલસા ત્યજીને લાયકાત કેળવવાની જરૂર છે
આપણે જોયું કે શ્રીભરતજીએ પોતે અત્યાર સુધી કેવળ શ્રી રામચંદ્રજીની આજ્ઞાને જ વશવર્તી બનીને રાજ્યપાલન કર્યું હતું, એ વાત ઘણી જ સ્પષ્ટતાથી કહી દીધી અને પ્રવૃત્તિ થવાની અનુમતિ માંગી. શ્રીભરતજીમાં વિનીતતા ઘણી છે, પણ આત્મહિતનો પ્રશ્ન અત્યારે એ પુણ્યાત્માને કોઈ નવો કલ્યાણકારી વેગ આપી રહ્યા છે. આવા પ્રસંગોએ આજ્ઞા કરનારે બહુ વિચાર કરવાનો હોય છે. સામો આજ્ઞાભંજક ન બની જાય, એને માટેની આજ્ઞાદાતાએ પણ ઘણી જ કાળજી રાખવાની છે. આપણે આજ્ઞા કરી છૂટો, પાળવી હશે તો પાળશે; નહિ તો જેવું એનું નશીબ' આવો વિચાર શ્રી સર્વજ્ઞપ્રણિત
તૈલપત્ર ધારક-શ્રેષ્ઠીત્ર.૯
૨૨૭
