________________
શિયાળી અયોધ્યા...ભગ-૫
ભ૦શ્રી ઋષભદેવસ્વામીજીના અને ભ૦ શ્રી
મહાવીરદેવના પ્રસંગ વચ્ચેનો ભેદ સભાઃ છતાં એ મહાઅનર્થ અટકાવવા માટે શ્રી ઋષભદેવ ભગવાન રોકાયા કેમ નહિ !
પૂજયશ્રી : કારણકે વસ્તુત: એ મહાઅનર્થ નહિ હતો. ભગવાન્ ઉજ્જવળ ભાવિને જોઈ રહ્યા હતા એક હજાર વર્ષ રડશે, રડતાં રડતાં નેત્ર તેજ ગુમાવશે, પણ અંતે કેવળજ્ઞાન પામીને મોક્ષે જશે, એ વસ્તુ પણ ભગવાન શ્રી ઋષભદેવસ્વામીના જ્ઞાનથી છુપી ન હતી. ભગવાન શ્રી મહાવીરદેવના પ્રસંગમાં આવું નહોતું. ત્યાં તો માતાપિતાના મૃત્યુનો અને માતાપિતાના મૃત્યુ બાદ બીજા કુટુંબીજનોના મૃત્યુનો પ્રશ્ન હતો. ભગવાન મૃત્યુ અટકાવવા રોકાયા હતા, પણ રૂદન અટકાવવા નહોતા રોકાયા. શ્રી નેમિનાથ ભગવાન પાછા વળ્યા તે વખતે રાજીમતી કાંઈ ઓછું રડ્યાં નથી, પણ ભગવાન રોકાયા નહિ !
મોહાધીનો રડે એમાં નવાઈ નથી. એ તો સ્વાભાવિક છે. મારી દીક્ષા નિમિત્તે કોઈની પણ આંખમાં આંસુ આવે જ નહિ, ત્યારે હું દીક્ષા લઉં. આવો નિર્ણય કરવામાં આવે તો, ભાગ્યે જ લાખોમાં એક પણ દીક્ષા લઈ શકે. દીક્ષા લેતી વખતે રડનારા સંબંધીઓ પણ પાછળથી હસતા બન્યાના સંખ્યાબંધ દાખલાઓ મોજુદ છે. આજે પણ એવું બને છે. અમારા તો અનુભવની વાત છે કે પાછળના સ્નેહીઓ તે વખતે રૂએ, પણ દીક્ષા લીધા પછી જ્યારે એ યોગ્ય થાય, એટલે કે બરાબર આરાધક થાય, ત્યારે એ દશામાં જોઈને મોટેભાગે સ્નેહી પણ આનંદ પામે છે, ત્યાં ઝૂકે છે અને એમને પોતાની ભૂલ સમજાય છે. ઘણા તો કહે છે કે અમને રોતાં મૂકીને ન નીકળ્યો હોત તો તારી આવી સ્વ - પર ઉપકારક સુંદર દશા ન હોત. પોતાના સ્નેહીને ઉંચી કોટિનો આરાધક સાધુ વિદ્વાન અને પદસ્થ બનેલો જુએ તેમજ સંખ્યાબંધ આત્માઓને તારતાં નજરે નિહાળે, ત્યારે જે હદયનો સ્નેહી છે તેને ઓછો આનંદ થાય, એમ? નહિ જ. ખરેખર, વિના અનુમતિએ કે સંબંધીઓને રડતાં મૂકીને પણ દીક્ષિત બનનાર સુસાધુના દર્શને
