________________
૧૪૮
.ભાગ-૫
yeseke 003e?????'
પણ સમજો. દઢ ચારિત્રમોહનો ઉદય વર્તતો હોય તો એમ પણ બને કે સાચી આત્મચિંતા પ્રગટેલી હોવા છતાં પણ આત્મા ધર્માચરણરૂપ વ્યાપાર ન કરી શકે એ શક્ય છે; આમ છતાં પણ એ આત્માએ માત્ર ચિંતામાં મૂંઝાયા કરવાનું જ રહેતું નથી.
આત્મચિંતાના પરિણામે પ્રાપ્ત થતાં લાભો
કાર્યસિદ્ધિકારક પ્રવૃત્તિ શરૂ થાય છે એટલે ચિંતાતુર આત્મામાં ઉત્સાહ વધે છે અને જોરદાર પ્રયત્ન કરવાનું બળ પ્રગટે છે, એટલે ચિંતા વસ્તુત: પીડારૂપ રહેતી નથી, એને અંગે આ વાત ચાલી રહી છે. આત્મચિંતાવાળા બનવાનો ઉપદેશ કેમ અપાય છે એ વાત સ્પષ્ટ થઇ ગઇ અને આત્મચિંતાવાળા બનવાનો ઉપદેશ આપવો એજ કલ્યાણકર છે એ વાત પણ પુરવાર થઇ ગઇ, કારણકે આત્મચિંતાના યોગે આદમી ધર્મપ્રયત્નમાં લાગે છે, ધર્મપ્રયત્નમાં ધીરે ધીરે તે વધારે અને વધારે ધીર અને વીર બનતો જાય છે અને ધર્મપ્રયત્ન કદિ પણ નિષ્ફળ નિવડતો નથી તેમજ ધર્મપ્રયત્નમાં લાગ્યા રહેવાથી આત્મા આત્મસ્વરૂપને પ્રગટાવી શકે છે, કે જ્યા યોગે તેને નથી તો આત્મચિંતા કરવાની જરૂર રહેતી કે નથી તો બીજા કોઇપણ પ્રકારની ચિંતા કરવાની જરૂર રહેતી. પછી તો દુ:ખનું નામ નહિ અને સુખનો પાર નહિ, એટલે ચિંતા હોય જ શાની ? એ સુખ ઓછું થતું હોય કે ક્યારેય પણ જ્વાનું હોય તો ચિંતા થાય એ બને, પણ સિદ્ધ દશાના આત્મસુખમાં તો તેમે ય નથી.
દુનિયાનું કલ્યાણ ઇચ્છનારે દુનિયામાં કયો પ્રચાર કરવો ?
આથી આત્મચિંતાવાળા બનવાનો અને ધર્મપ્રયત્ન જ કરવાનો ઉપદેશ દેવો તેમજ દુનિયાદારીના પ્રયત્નથી પરાર્મુખ બનવાનો ઉપદેશ દેવો એ જ યોગ્ય છે. જે કોઈપણ આત્મા દુનિયાના જીવોનું કલ્યાણ જ કરવાને ઇચ્છતો હોય, તેણે દુનિયામાં આ જ એક નાદ ફેલાવવાનો પ્રયત્ન કરવો જોઇએ કે ‘પરની ચિંતાથી પરાર્મુખ બનો, આત્મચિંતાવાળા બનો, દુનિયાદારીના પ્રયત્નને તજો અને ધર્મપ્રયત્ન કરવામાં અપ્રમાદી બનો !' આ નાદ દુનિયામાં જેટલો વધારે ફ્લાય,
