________________
मुनिवर श्री चतुरविजयजी-सरण सुमनांजलि
१५
•
कुलक' नामनुं बसोएक श्लोक परिमाणवालुं प्रकरण आप्युं, जेनी म्हें तेमनी ज षद्धतिये शुद्ध प्रेसकॉपी विगेरे करीने तथा नानकढी संस्कृत प्रस्तावना लखीने तेनुं संपादन कर्यु अने तेमणे ते ग्रन्थमाळाना १७ मा रत्न तरीके मुद्रित करावी प्रकट कर्यु. जिन विजय नांमथी अंकित, मांत्र १० पानानी एक लघुकृतिरूप, ते म्हारुं सौथी प्रथम संपादन कार्य वि. सं. १९६९ मां ते छपाईने प्रकट थ.
पाटणना ए चतुर्मासनी समाप्ति थमां पछी, पाटणनिवासी एक श्रावके केशरियाजी तीर्थनी यात्रार्थे संघ काढ्यो तेमां अमारुं बधानुं गमन थंयुं. बीजा पण अनेक मुनियो ए संघमां यात्रार्थे आव्या हता. केशरियाजीनी यात्रा करी पूज्यपाद प्रवर्तकजी महाराजनो परिवार तो पाछो पाटण आव्यो, परंतु हुं वीजा केटलाक अन्य स्नेही मुनियो साथै म्हेसाणामां चातुर्मास करवा रह्यो. त्यां विचरता विचरता श्री सागरानन्द सूरि तथा तेमना बन्धु पं. श्री मणिविजयजी गणी पण आवी पहोंच्या. ए वन्धुयुगलना विशेष निकट परिचयमां आववानो म्हने त्यां प्रसंग मळ्यो. सागरानन्द सूरिवरे ए समये ज जैन आगमोना उद्धारनी म्होटी योजना विचारी भने 'आगमोदय प्रकाशक समिति'नी स्थापना करीने तेना द्वारा आगम-वाचना अने आगम- प्रकाशननी व्यवस्था हाथमां लीधी. ए योजना प्रमाणे प्रकाशित करवा धारेला आगमोमां सौथी प्रथम 'आचारांगसूत्र' नुं प्रकाशन तेमणे आरंभ्युं, जेनो १ लो फार्म कंपोज धईने त्यां, म्हारी सन्मुख ज, तेमना हाथमां आव्यो." जैन आगमो सर्व कोईने उपयोगी होई तेना वाचकोनुं क्षेत्र विशाळ रद्देवानुं तेथी ते बधाने 'अनुकूल आवे तेवा आकार-प्रकारमा ए छपाववा जोईये - ए बाबतनी केटलीक चर्चा म्हें तेमनी साथै ते वखते करी हती; परंतु सागरजी महाराजनी दृष्टि तो मुख्य जैन साधुओना वाचन पुरती ज मर्यादित इसी तेथी तेमने पोतानी ए प्रताकार प्रथा सिवाय अन्य कोई भिन्न प्रथा प्रिय थाय तेम हतुं नहिं. म्हेसाणाथी सागरजी महाराज विहार करीने भोयणी तीर्थस्थाने गया अने त्यां ( घणुं करीने मेळाना प्रसंगे ) आगमवाचनाना कार्यनुं मांगलिक मुहूर्त कर्यु. हुं पण ए मुहूर्तमां हाजर हतो अने आत्मारामजी महाराजना समुदायना एक प्रतिनिधि व्यक्ति तरीके, ए वाचनाना कार्य अनुमोदन आपवा अर्थे म्हें थोडंक भाषण - पण कयुं हतुं. सागरजी महाराज त्यांथी पछी पाटण चातुर्मास करवा आव्या अने त्यां व्यवस्थित रीते तेमणे साधु-साध्वीना समुदाय आगळ आगमवाचनानो उपक्रम कर्यो. हुं पण पाछो पाटण आव्यो अने म्हारा श्रद्धेय मुनिचरणोनी छाया नीचे म्हारु प्रिय संशोधनकार्य म्हें आगळ चलाव्युं.
महेसाणानां ज चातुर्मास दरम्यान ( सं. १९७०) म्हने सौथी प्रथम प्रज्ञाचक्षु पंडितप्रवर श्री सुखलालजीनो समागम अने परिचय थयो, केटलाक भिन्न-भिन्न गुरुओना - परंतु परस्पर समान स्नेहभाव धरावनार - शिष्योना एक मंडळरूपे अमे म्हेसाणामां एकत्र थई गया हता अने धनी इच्छा कोई-न-कोई विद्याध्ययन करवानी रहेती हती. व्याकरण, साहित्य अने न्याय त्रणे विषयोना एक अच्छा अध्यापक तरीके पंडितजीनी ते वखते पण साधुवर्गमां सारी ख्याति थई चुकेली हती. एटले अमारा मंडळे चातुर्मास दरम्यान एमने अध्यापन करवा माटे बोलाव्या. म्हेसाणानी 'यशोविजय जैन पाठशाळा'मां पंडित श्री भगवानदास हर्खचन्द विगेरे पण ते समये विद्याध्ययन करता-करावता हता. पंडितजी सुखलालजीना आगमनथी त्यांना विद्याभ्यासी वर्गमां एक प्रकार सारं . उत्साही अने व्यासंगी वातावरण उत्पन्न थयुं. ४-६ महिना सुधी ए वातावरण चरायर
