Paumchariyam Part 04

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 53

लवणं-ऽकुसदेसविजयपव्वं -९८/१-२४
६०९ पिहुदेसवहे रुट्ठो, वग्घरहो नाम पत्थिवो सूरो । जुज्झन्तो च्चिय गहिओ, संगामे वज्जजङ्घेणं ॥१२॥ नाऊण य वग्घरहं, बद्धं देसं च विहयविद्धत्थं । पिहुनरवई सलेहं, पुरिसं पेसेइ मित्तस्स ॥१३॥ नाऊण य लेहत्थं, समागओ पोयणाहिवो राया । बहुसाहणो महप्पा, मित्तस्स सहायकज्जेणं ॥१४॥ ताव य पुण्डरियपुरं, तूरन्त वज्जजङ्घनरवइणा । पुरिसो उ लेहवाहो, पवेसिओ निययपुत्ताणं ॥१५॥ अह ते कुमारसीहा, आणं पिउसन्तियं पडिच्छेउं । सन्नाहसमरभेरिं, दावेन्ति य अप्पणो नयरे ॥१६॥ एत्तो पुण्डरियपुरे, जाओ कोलाहलो अइमहन्तो । बहुसुहडतूरसद्दो, वित्थरिऊणं समाढत्तो ॥१७॥ सुणिऊण असुयपुव्वं, तं सदं समरभेरिसंजणियं । किं किं ? तिऽह पासत्थे, पुच्छन्ति लव-ऽङ्कसा तुरियं ॥१८॥ सुणिऊण य सनिमित्तं, वित्तन्तं ते तहिं कुमारवरा । सन्नज्झिउं पयत्ता, गन्तुमणा समरमज्जम्मि ॥१९॥ रुब्भन्ता वि कुमारा, अहियं चिय वज्जजङ्घपुत्तेहिं । गन्तूण समाढत्ता, भणइ विदेहा य ते पुत्ते ॥२०॥ तुब्भे हि पुत्त ! बाला, न खमा जुज्झस्स ताव निमिसं पि । न य जुप्पन्तिऽह वच्छा, महइमहारहधुराधारे ॥२१॥
तेहि वि सा पडिभणिया, अम्मो ! किं भणसि दीणयं वयणं ।
वीरपुरिसाण भोज्जा, वसुहा किं एत्थ विद्धेहिं? ॥२२॥ एवं ताण सहावं, नाऊणं जणय नन्दिणी भणइ । पावेह पत्थिवजसं, तुब्भे इह सुहडसंगामे ॥२३॥ अह ते मज्जियजिमिया, सव्वालंकारभूसियसरीरा । सिद्धाण नमोक्कारं, काऊणं चेव जणणीए ॥२४॥ पृथुदेशवधे रुष्टो व्याघ्ररथो नाम पार्थिवः शूरः । युध्यमाने गृहीतः संग्रामे वज्रजचेन ॥१२॥ ज्ञात्वा च व्याघ्ररथं, बद्धं हेसञ्च विहतविध्वस्तम् । पृथुनरपतिः सलेखं पुरुषं प्रषयति मित्रस्य ॥१३॥ ज्ञात्वा च लेखार्थं समागत: पोतनाधिपो राजा । बहुसाधनो महात्मा मित्रस्य सहायकार्येण ॥१४॥ तावच्च पुण्डरिकपुरं त्वरन्वज्रजघनरपतिना । पुरुषस्तु लेखवाहः प्रवेशितो निजपुत्राणाम् ॥१५।। अथ ते कुमारसिंहा आज्ञां पितृसत्कां प्रतीच्छ्य । सन्नाहसमरभेरिं दापयन्ति चात्मनो नगरे ॥१६॥ इतः पुण्डरिकपुरे जातः कोलाहलोऽतिमहान् । बहुसुभटतूर्यशब्दो विस्तर्तुं समारब्धः ।।१७।। श्रुत्वाश्रुतपूर्वं तं शब्दं समरभेरिसंजनितम् । किंकिमित्यथ पार्श्वस्थान् पृच्छतो लवणाङ्कुशौ त्वरितम् ॥१८॥ श्रुत्वा च स्वनिमित्तं वृत्तान्तं तौ तत्र कुमारवरौ । सन्नह्य प्रवृत्तौ गन्तुमनसौ समरमध्ये ॥१९॥ रुद्धन्तावपि कुमारावधिकं चैव वज्रजयपुत्रैः । गन्तुं समारब्धौ भणति विदेहा च तौ पुत्रौ ॥२०॥ युवां हि पुत्र ! बालौ न क्षमौ युद्धस्य तावन्निमेषमपि । न च युज्यन्तेऽथ वत्सा महति महारथधूराधारे ॥२१॥ ताभ्यामपि सा प्रतिभणिता अम्ब ! किं भणसि दीनं वचनम् । वीरपुरुषाणां भोग्या वसुधा किमत्र वृद्धैः ? ॥२२॥ एवं तयोः स्वभावं ज्ञात्वा जनकनन्दिनी भणति । प्राप्नुत पार्थिवयशः युवामिह सुभटसंग्रामे ॥२३॥ अथ तौ मज्जितजिमितौ सर्वालङ्कारभूषितशरीरौ । सिद्धेभ्यो नमस्कारं कृत्वैव जनन्याः ॥२४॥
१. ०हा तओ पु०-प्रत्य० । २. ०यणंदणी-प्रत्य० ।
Jain Education Interational