Paumchariyam Part 04

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 95

रामपुव्वभव-सीतापव्वज्जाविहाणपव्वं -१०३/३९-६४
६५१ तं चिय न कुणइ माया, नेय पिया नेव बन्धवा सव्वे । जं कुणइ सप्पसन्नो, समाहिमरणस्स दायारो ॥५२॥ अह भणइ तं कुमारो, भुञ्जसु रज्जं इमं निरवसेसं । पउमरुइ ! निच्छएणं, मज्झ वि आणं तुमं देन्तो ॥५३॥ एवं ते दो वि जणा, परमिड्डिजुया सुसावया जाया । देवगुरुपूयणरया, उत्तमसम्मत्तदढभावा ॥५४॥ वसहद्धओ कयाई, समाहिबहुलं च पाविउं मरणं । उववन्नो ईसाणे, देवो दिव्वेण रूवेणं ॥५५॥ पउमरुई वि समाहीमरणं लभ्रूण सुचरियगुणेणं । तत्थेव य ईसाणे, महिड्डिओ सुरवरो जाओ ॥५६॥ तं अमरपवरसोक्खं, भोत्तूण चिरं तओ चुयसमाणो । मेरुस्स अवरभाए, वेयड्डे पव्वए रम्मे ॥५७॥ नयरे नन्दावत्ते, कणयाभाकुच्छिसंभवो जाओ । नन्दीसरस्स पुत्तो, नयणाणन्दो त्ति नामेणं ॥५८॥ भोत्तूण खयररिद्धिं, पव्वज्जमुवागओ य निग्गन्थो । चरिय तवं कालगओ, माहिन्दे सुरवरो जाओ ॥५९॥ पञ्चिन्दियाभिरामे, तत्थ वि भोगे कमेण भोत्तूणं । चइओ खेमपुरीए, पुव्वविदेहे सुरम्माए ॥६०॥ सो विउलवाहणसुओ, जाओ पउमावईए देवीए । सिरिचन्दो त्ति कुमारो, जोव्वण-लायण्ण -गुणपुण्णो ॥१॥ कन्ताहिं परिमिओ सो, भुञ्जन्तो उत्तमं विसयसोक्खं । न य जाणइ वच्चन्तं, कालं दोगुन्दुओ चेव ॥६२॥ अह अन्नया मुणिन्दो, समाहिगुत्तो ससङ्घपरिवारो । पुहइं च विहरमाणो, तं चेव पुरिं समणुपत्तो ॥३॥ सोऊण मुणिवरं तं, उज्जाणे आगयं पुहइपालो । वच्चइ तस्स सयासं, नरवइचक्केण समसहिओ ॥६४॥ तदेव न करोति माता नैव पिता नैव बान्धवाः सर्वे । यत्करोति सुप्रसन्नः समाधिमरणस्य दाता ॥५२॥ अथ भणति तं कुमारो भुग्धि राज्यमिदं निरवशेषम् । पद्मरुचे ! निश्चयेन मह्यमाप्याज्ञां त्वं ददन् ॥५३॥ एवं तौ द्वावपि जनौ परमर्द्धियुक्तौ सुश्रावको जातौ । देवगुरुपूजनरतावुत्तमसम्यक्त्वदृढभावौ ॥५४॥ वृषभध्वजः कदाचित्समाधिबहुलं च प्राप्य मरणम् । उत्पन्न ईशाने देवो दिव्येन रुपेण ॥५५॥ पद्मरुचिरपि समाधिमरणं लब्ध्वा सुचरितगुणेन । तत्रैव चेशाने महर्द्धिकः सुरवरो जातः ॥५६॥ तदमरप्रवरसुखं भुक्त्वा चिरं ततश्च्युतः सन् । मेरोरपरभागे वैताढये पर्वते रम्ये ॥५७॥ नगरे नन्दावर्ते कनकाभाकुक्षिसंभवो जातः । नन्दीश्वरस्य पुत्रो नयनानन्द इति नाम्ना ॥५८|| भुक्त्वा खेचरद्धिं प्रव्रज्यामुपागतश्च निर्ग्रन्थः । चरित्वा तपः कालगतो माहेन्द्रे सुरवरो जातः ।।५९।। पञ्चेन्द्रियाभिरामांस्तत्रापि भोगान्क्रमेण भुक्त्वा । च्युतः क्षेमपुर्यां पूर्वविदेहे सुरम्यायाम् ॥६०॥ स विपुलवाहन सुतो जातः पद्मावत्या देव्याः । श्रीचन्द्र इति कुमारो यौवनलावण्यगुणपूर्णः ॥६१।। कान्ताभिः परिवृतः स भुञ्जन्नुत्तमं विषयसुखम् । न च जानाति व्रजन्तं कालं दोगुन्दुक इव ॥६२।। अथान्यदा मुनीन्द्रः समाधिगुप्तः ससङ्घपरिवारः । पृथिवीं च विहरमाणस्तामेव पुरिं समनुप्राप्तः ॥६३|| श्रुत्वा मुनिवरं तमुद्यान आगतं पृथिवीपालः । व्रजति तस्य सकाशं नरपतिश्चक्रेण समसहितः ॥६४||
१. नेय व०-प्रत्य० । २. व उ ई०-मु० । ३. ०ण खयरसिद्धि-मु०। ४. ०यन्नपडिपुन्नो-प्रत्य० । ५. पुरं स०-मु० ।