Paumchariyam Part 04

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 128

६८४
पउमचरियं जइ इच्छह अणुभविलं, कल्लाणपरंपरं निरवसेसं । तो पणमह उसहजिणं, सुर-असुरनमंसियं भयवं ॥१४॥ जीवो अणाइनिहणो, सकम्मपवणाहओ परिभमन्तो । कह कह वि माणुसत्तं, पत्तो न कुणेइ जिणधम्मं ॥१५॥ मिच्छादसणचरियं, काऊणं जइ वि लहइ देवत्तं । तह वि य चुओ समाणो', मुझे इह माणुसे जम्मे ॥१६॥ निन्दइ जिणवरधम्म, मिच्छत्तो नाण-दंसणविहूणो । सो हिण्डइ संसारे, दुक्खसहस्साइं अणुहोन्तो ॥१७॥ पेच्छह महिड्डियस्स वि, सुरस्स चइयस्स माणुसे जम्मे । दुलहा उ हवइ बोही, किं पुण अन्नाणजुत्तस्स ? ॥१८॥ इन्दो भणइ कया हं, बोहिं लभ्रूण माणुसे जम्मे । कम्मट्ठविप्पमुक्को, परमपयं चेव पाविस्सं? ॥१९॥ तं भणइ सुरो एक्को, जइ तुज्झ वि एरिसी हवइ बुद्धी । अम्हारिसाण नियमा, माणुसजम्मे विमुज्झिहिइ ॥२०॥ इन्दं महिड्डिजुत्तं, बम्भविमाणे सुरं चुयसमाणं । रामं किं च न पेच्छह, माणुसभोगेसु अइमूढं ? ॥२१॥ तो भणइ देवराया, सव्वाण वि बन्धणाण दूरेणं । कढिणो उ नेहबन्धो, संसारत्थाण सत्ताणं ॥२२॥ नियलेहि पूरिओ च्चिय, वच्चइ पुरिसो जहिच्छियं देसं । एक्कं पि अङ्गलमिणं, न जाइ घणनेहपडिबद्धो ॥२३॥ रामस्स निययकालं, सोमित्ती घणसिणेहमणुरत्तो । सो वि य तस्स विओगे, मुञ्चइ जीयं अइसमत्थो ॥२४॥ सो तं लच्छिनिकेयं, पउमो न य मुयइ नेहपडिबद्धो । कम्मस्स य उदएणं, कालं चिय नेइ मइमूढो ॥२५॥
सुरवइभणियं जं तच्चमग्गाणुरतं, जिणवरगुणगहणं सुप्पसत्थं पवित्तं । सुणिय विबुहसङ्घा तं च इन्दं नमेऊं, अइविमलसरीरा जन्ति सं सं निकेयं ॥२६॥
॥ इइ पउमचरिए सक्कसकहाविहाणं नाम नवुत्तरसयं पव्वं समत्तं ॥ यदीच्छतानुभवितुं कल्याणपरंपरां निरवशेषाम् । तदा प्रणत ऋषभजिनं सुरासुरनमितं भगवन्तम् ॥१४॥ जीवोऽनादिनिधनः स्वकर्मपवनाहतः परिभ्रमन् । कथं कथमपि मानुष्यत्वं प्राप्तो न करोति जिनधर्मम् ॥१५॥ मिथ्यादर्शनचरितं कृत्वा यद्यपि लभते देवत्वम् । तथापि च च्युतः सन् सिध्यतीह मनुष्ये जन्मे ॥१६।। निन्दति जिनवरधर्मं मिथ्यात्वो ज्ञानदर्शनविहीनः । स हिण्डते संसारे दुःखसहस्राण्यनुभवन् ॥१७॥ पश्यत महर्द्धिकस्यापि सुरस्य च्युतस्य मनुष्ये जन्मनि । दुर्लभा तु भवति बोधिः किंपुनारज्ञानयुक्तस्य ? ॥१८॥ इन्द्रो भणति कदाहं बोधि लब्ध्वा मनुष्ये जन्मनि । कर्माष्टविप्रमुक्तः परमपदमेव प्राप्स्यामि ? ॥१९॥ तं भणति सुर एको यदि तवाप्येदृशी भवति बुद्धिः । अस्मादृशां नियमा मनुष्यजन्मनि विमोहिष्यति ॥२०॥ इन्द्र महद्धियुक्तं ब्रह्मविमाने सुरं च्युतसन्तम् । रामं किं च न पश्यत मनुष्यभोगेष्वतिमूढम् ? ॥२१॥ तदा भणति देवराजा सर्वेभ्योऽपि बन्धनेभ्यो दूरेण । कठिनस्तु स्नेहबन्धः संसारस्थानां सत्त्वानाम् ॥२२॥ निगडै: पूरित एव व्रजति पुरुषो यथेच्छितं देशम् । एकमप्यङ्गुलमिदं न याति घनस्नेहप्रतिबद्धः ॥२३।। रामस्य नित्यकालं सौमित्रिः घनस्नेहमनुरक्तः । सोऽपि च तस्य वियोगे मुञ्चति जीवमतिसमर्थः ॥२४॥ स तं लक्ष्मीनिकेतं पद्मो न मुञ्चति स्नेहप्रतिबद्धः । कर्मणश्चोदयेन कालमेव नयति मतिमूढः ॥२५॥
सुरपतिभणितं यत्तथ्यमार्गानुरुक्तं जिनवरगुणग्रहणं सुप्रशस्तं पवित्रम् । श्रुत्वा विबुधसङ्यास्तं चेन्द्रं नत्वाऽतिविमलशरीरा यान्ति स्वं स्वं निकेतम् ॥२६॥ ॥इति पद्मचरिते शक्रसकथाविधानं नाम नवोत्तरशतं पर्वं समाप्तम् ॥
१. ०णो सिज्झइ इह-मु० । २. सुरस्स चइयस्स माणुसे-मु० ।
Jain Education Intemational