Paumchariyam Part 04

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 127

१०९. सक्कसंकहाविहाणपव्वं
अह तत्थ कुमाराणं, हणुयस्स य निसुणिऊण पव्वज्जं । भणइ पउमो हसन्तो, कह भोगाणं विरत्ता ते ॥ १ ॥ सन्ते वि य परिचइडं, भोगे गिण्हन्ति जे हु पव्वज्जं । नूणं ते गहगहिया, वाऊण विलङ्घिया पुरिसा ॥२॥ अहवा ताण न विज्जा, अत्थि सहीणा पओगमइकुसला । जेणुज्झिऊण भोगा, ठिया य तव-संजमाभिमुहा ॥ ३ ॥ एवं भोगसमुद्दे, तस्स निमग्गस्स रामदेवस्स । बुद्धी आसि अइजडा, सेणिय ! उदएण कम्मस्स ॥४॥ अह अन्नया सुरिन्दो, सहाए सीहासणे सुहनिविट्ठो । चिट्ठइ महिड्डिजुत्तो, देवसहस्सेहिं परिकिण्णो ॥५॥ नाणालंकारधरो, धीरो बल - विरिय-तेयसंपन्नो । अह संकहागयं सो, वयणं चिय भणइ देविन्दो ॥६॥ देवत्तं इन्दत्तं, जस्स पसाएण पवरसिद्धत्तं । लब्भइ तं नमह सया, ससुरासुरवन्दियं अहं ॥७॥ जेण इमो निस्सारो, संसाररिवू जगे अजियपुव्वो । संजमसंगाममुहे, पावो नाणासिणा निहओ ॥८॥ कन्दप्पतरङ्गाढं, कसायगाहाउलं भवावत्तं । संसारसलिलनाहं, उत्तारइ जो जणं भवियं ॥ ९ ॥ जायस्स जस्स तइया, सुमेरुसिहरे सुरेहिं सव्वेहिं । जणिओ च्चिय अहिसेओ, खीरोयहिवारिकलसेहिं ॥१०॥ मोहमलपडलछन्नं, पासण्डविवज्जियं नयविहीणं । नाणकिरणेहि सव्वं, पयासियं जेण तेलोक्कं ॥ ११ ॥ सो विसयंभू, भाणु सिवो संकरो महादेवो । विण्हू हिरण्णगब्भो, महेसरो ईसरो रुद्दो ॥१२॥ जो एमाइएहिं, थुव्व नामेहिं देव मणुएहिं । सो उसहो जगबन्धू, संसारुच्छेयणं कुणइ ॥१३॥
१०९. शक्रसङ्कथाविधानपर्वम्
अथ तत्र कुमाराणां हनुमतश्च निश्रुत्य प्रव्रज्याम् । भ्रमति पद्मो हसन् कथं भोगेभ्यो विरक्तास्ते ॥१॥ सतोऽपि च परित्यज्य भोगान्गृह्णन्ति ये हु प्रव्रज्याम् । नूनं ते ग्रहगृहीता वायुना विलङ्घिताः पुरुषाः ||२| अथवा तेषां न विद्याऽस्ति स्वाधीना प्रयोगमतिकुशला । येनोज्झित्वा भोगान्स्थिताश्च तपः संयमाभिमुखाः ||३|| एवं भोगसमुद्रे तस्य निमग्नस्य रामदेवस्य । बुद्धिरासीदतिजडा श्रेणिक ! उदयेन कर्मणः ॥४॥ अथान्यदा सुरेन्द्रः सभायां सिंहासने सुखनिविष्टः । तिष्ठति महर्द्धियुक्तो देवसहस्रैः परिकीर्णः ॥५॥ नानालङ्कारधरो धीरो बल-वीर्य - तेज: संपन्नः । अथ संकथागतं स वचनमेव भणति देवेन्द्रः ॥६॥ देवत्वमिन्द्रत्वं यस्य प्रसादेन प्रवरसिद्धत्वम् । लभ्यते तन्नमत सदा ससुरासुरवन्दितमर्हन्तम् ॥७॥ येनायं निःसारः संसाररिपु र्जगत्यजितपूर्वः । संयमसंग्राममुखे पापो ज्ञानासिना निहतः ॥८॥ कन्दर्पतरड्गाढ्यं कषायग्राहाकुलं भवावर्तम् । संसारसलिलनाथमुत्तारयति यो जनं भविकम् ॥९॥ जातस्य तस्य तदा सुमेरुशिखरे सुरैः सर्वैः । जनित एवाभिषेकः क्षीरोदधिवारिकलशैः ॥१०॥ मोहमलपटलच्छन्नं पाखण्डविवर्जितं नयविहीनम् । ज्ञानकिरणैः सर्वं प्रकाशितं येन त्रैलोक्यम् ॥११॥ स जिनवरः स्वयंभू र्भानुः शिवः शङ्करो महादेवः । विष्णु हिरण्यगर्भो महेश्वर इश्वरो रुद्रः ॥१२॥ य एवमादिकैः स्तूयते नामभि र्देवे मनुष्यैः । स ऋषभो जगद्बन्धुः संसारोच्छेदनं करोति ॥१३॥