Paumchariyam Part 04

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 156

पउमचरियं
७१२
गच्छस तुमं सुराहिव !, सिग्धं चिय आरणच्चुयं कप्पं । अम्हेहिं पावजणियं, अणुहवियव्वं महादुक्खं ॥ २५ ॥ विसयामिसलुद्धाणं, नरयगाणं' अईवदुक्खाणं । निययं परव्वसाणं, देवा वि कुणन्ति किं ताणं ? ॥२६॥ देव ! तुमं असमत्थो, इमस्स दुक्खस्स मोइउं अम्हे । तह कुणसु जह न पुणरवि हवइ मई नरयगइगमणे ॥२७॥ भइ सुरो अ रहस्सं, परमं चिय उत्तमं सिवं सुद्धं । सम्मद्दंसणरयणं, गेण्हह परमेण विणणं ॥ २८ ॥ एवं गए वि संपइ, जइ इच्छह अत्तणो धुवं सेयं । तो गेण्हह सम्मत्तं, सुद्धं निव्वाणगमणफलं ॥२९॥ तो उत्तरं वि हु, नय भूयं न य भविस्सए अन्नं । महमङ्गलं पवित्ता तिलोगसिहरट्टिया सिद्धा ॥ ३० ॥ जीवाइपयत्था जे, जिणेहिं भणिया तिलोयदरिसीहिं । तिविहेण सद्दहन्तो, सम्मद्दिट्ठी नरो होई ॥३१॥ भणिएहिं तेहि एवं, गहियं नरयट्ठिएहिं सम्मत्तं । जं बहुभव कोडीहि विअणापत्तेहि न य पत्तं ॥३२॥
I
भोसुइ ! अम्ह हियं, तुमे कयं कारणं अइमहन्तं । जं सयलजीवलोए, सम्मत्तं उत्तमं दिन्नं ॥३३॥ भो भो सीइन् ! तुमं गच्छ लहुं आरणच्चुयं कप्पं । जिणवरधम्म स्स फलं, भुञ्जसु अइउत्तमं भोगं ॥३४॥ एवं महाणुभावो', देवो काऊण ताण उवयारं । सोएन्तो नेरइए, संपत्तो अत्तणो ठाणं ॥३५॥
सो तत्थ वरविमाणे, सेविज्जन्तो वि अमरकन्नाहिं । सरिऊण नरयदुक्खं, देविन्दो अद्धि कुणइ ॥३६॥ अवयरिऊणाढत्तो, पउमेणालंकियं इमं भरहं । गय-तुरय-वसह केसरिठिएसु देवेसु परिकिण्णो ॥३७॥
गच्छ त्वं सुराधिप ! शीघ्रमेवारणाच्युतं कल्पम् । अस्मद्भ्यां पापजनितमनुभवितव्यं महादुःखम् ॥२५॥ विषयामिषलुब्धानां नरकगतानामतिवदुःखानाम् । नित्यं परवशानां देवाऽपि कुर्वन्ति किं तेषाम् ? ||२६|| देव ! त्वमसमर्थ एतस्माद्दुःखान्मोचयितुमस्मान् । तथा कुरु यथा न पुनरपि भवति मति र्नरकगति गमने ॥२७॥ भणति सुरो रहस्यं परममेवोत्तमं शिवं शुद्धम् । सम्यग्दर्शनरत्नं गृहणीतं परमेण विनयेन ॥२८॥ एवं गतेऽपि संप्रति यदीच्छतमात्मनो ध्रुवं श्रेयम् । तदा गृह्णतां सम्यक्त्वं शुद्धं निर्वाणगमनफलम् ॥२९॥ इतो नोत्तरमपि खलु न च भूतं न च भविष्यत्यन्यत् । महामड्गलं पवित्रास्त्रिलोकशिखरस्थिताः सिद्धाः ॥३०॥ जीवादिपदार्था ये जिनैर्भणितास्त्रिलोकदर्शिभिः । त्रिविधेन श्रद्धन् सम्यग्दृष्टी नरो भवति ॥ ३१ ॥ भणितैस्तैरेवं गृहीतं नरकस्थितैः सम्यक्त्वम् । यद्बहुभवकोटिभिवैदनाप्राप्तै र्न च प्राप्तम् ॥३२॥ भो सुरपते ! ऽस्मद्धितं त्वया कृतं कारणमतिमहत् । यत्सकलजीवलोके सम्यक्त्वमुत्तमं दत्तम् ॥३३॥ भो भो सीतेन्द्र ! त्वं गच्छ लघ्वारणाच्युत कल्पम् । जिनवरधर्मस्य फलं भुङ्ग्यत्युत्तमं भोगम् ॥३४॥ एवं महानुभावो देवो कृत्वा तेषामुपकारम् । शोचयन्नैरयिकान् संप्राप्त आत्मनः स्थानम् ॥३५॥ स तत्र वरविमाने सेव्यमानोऽप्यमरकन्याभिः । स्मृत्वा नरकदुःखं देवेन्द्रोऽधृतिं करोति ॥३६॥ अवतरितुमारब्धः पद्मेनालङ्कृतमिमं भरतम् । गज- तुरग - वृषभ - केसरिस्थितै देवैः परिकीर्णः ||३७||
० भावो,
१. ०याणं च तिव्वदु०- प्रत्य० । २. होहि प्रत्य० । ३. ०वकोडीहिं वियणापत्तेहि वि ण पत्तं प्रत्य० । ४. ०म्मफलं चिय, भु० - प्रत्य० । ५. महयं का०-मु०, ०भावो, काऊणं ताण सो उ उव० - प्रत्य० ।