________________
नैकेनापि समं गता वसुमती
મુન્ન! ત્યથા યાતિ? રાજ્ય ગયું, સત્તા ગઈ, ઐશ્વર્ય ગયું, એ જ મુંજ એ જ ભવમાં શત્રુ રાજાની જેલમાં પૂરાયો, ભીખ માંગવા સુધી લાચાર કરાયો અને હાથીના પગ તળે કચડાઈને કમોતે મર્યો. એનું કશું ય એને બચાવી ન શક્યું, કારણ કે એનું કશું ય હતું જ નહીં.
અવર સબ હી અનેરા “અનેરા ની આ અનેરી ઉર્મિઓથી અવધૂત પોતાના મનને આપ્લાવિત કરી રહ્યા છે. મારા ભક્તો... મારી કીર્તિ... મારું સન્માન... મારું ગૌરવ... મારી આમન્યા. આ બધું જ “અનેરું” “ થઈને અળગું થઈ રહ્યું છે. પુરાણા-ચિર પુરાણા પડળો ધોવાઈ રહ્યા છે, મન વિશુદ્ધ અને વિશુદ્ધતર બની રહ્યું છે, એકત્વના શાશ્વત ઐશ્વર્યની દિશામાં મનની ગતિ થઈ રહી છે. પણ.... પણ ત્યારે જ પેલા પ્રહારોની વેદના વિક્ષેપ બનીને વચ્ચે ઊભી રહી જાય છે. બીજું બધું જ અવગણી શકાય, ભૂલી શકાય, જતું કરી શકાય, પણ આ વેદના... આ પીડા!... એ તો શરીરમાં સાક્ષાત્ અનુભવાઈ રહી છે. એનું શું? એને કેમ ભૂલવી? મન પાસે આનું કોઈ જ સમાધાન નથી, માટે જ “આત્મસ્વભાવ' તરફ જવાને બદલે એ અટકી ગયું છે. એ ખોરવાઈ ગયું છે. એ દિમૂઢ બની ગયું છે... પણ અવધૂત ખરેખર અવધૂત છે. એ સ્વયં સમાધાનનો સાગર છે. મનની સમસ્યા પ્રગટ થઈ, અવધૂતના હોઠ ફરક્યા અને ફરીથી સમાધાનના સ્રોતોએ એ લતામંડપને પૂર્ણસુપૂર્ણ કરી દીધો...
– 21
——
