________________
માણસ હસે છે ને રડે છે, કારણ કે એ “કબીક ને શાશ્વત સમજી લે છે. “સવાર’ કદી દિવસભર ટકતી નથી, કારણ કે એ “સવાર” જ છે. “કબીક' કદી શાસ્વત બનતું નથી, કારણ કે એ “કબીક' જ છે. વિભાવો, અહંકાર, સંક્લેશ, ચિંતા, ડરઆ બધું ત્યાં સુધી જ છે, કે જ્યાં સુધી કબીક શાશ્વત લાગે છે. કબીક જ્યારે કબડીક જ લાગે, ત્યારે એમાંથી કશું જ રહેતું નથી. ત્યારે હોય છે માત્ર સુખ, શાંતિ અને સમાધિ. ગળામાં પહેરાવેલો હાર પણ કબહીક અને ગળે પડેલો સાપ પણ કબીક. હાર પણ જવાનો અને સાપ પણ જવાનો. સંપત્તિ પણ જવાની અને વિપત્તિ પણ જવાની. આરોગ્ય પણ જવાનું અને રોગ પણ જવાનો. હાસ્ય પણ જવાનું અને રુદન પણ જવાનું. હર્ષ પણ જવાનો અને શોક પણ જવાનો. કારણ એ જ, આ બધું જ કબીક છે. આટલી સમજ આવી જાય, તો કંઈક મેળવવાની ચિંતા અને કંઈક દૂર કરવાની અધીરાઈ એ બને દૂર થઈ જાય. કંઈક પામ્યાનો ગર્વ અને કંઈક આવી પડ્યાનું દર્દ - બંને વિદાય લઈ લે. દુનિયાના બધાં જ દુઃખો આજે જ દૂર થઈ શકે છે, શરત એટલી જ, કે એને “કબીક નું તત્ત્વજ્ઞાન સમજાઈ જાય.
કબડીક કાજી કબડીક પાજી
કબીક હુઆ અપભ્રાજી લોકો ચોરે ને ચોટે નિંદા કરે, એવી સ્થિતિને અપભ્રાજના કહે છે. આવી સ્થિતિ પણ શક્ય છે. નિંદા જ શા માટે? ગાળો આપે, પથ્થરમારો કરે, લાઠીચાર્જ કરે કે મારી મારીને અધમુઆ કરી નાખે.. બધું જ શક્ય છે. પણ એનાથી દુઃખી થવાની કોઈ
