________________
એ સમજાતું નથી.’’ યુવાન નિકટનો પરિચિત હતો, સમજે એવો હતો. મેં કહ્યું, “આ દુર્લભ ભવ આવા ઢસરડામાં સમાપ્ત કરી દેવા માટે નથી. ખર્ચા કે મોંઘવારી એવો વિકટ પ્રશ્ન નથી, જેટલો વિકટ પ્રશ્ન એ છે, કે આવા જીવનમાં તું ધર્મ કેટલો કરી શકીશ? દીક્ષા લેવી એ તારા માટે શક્ય ન જ હોય, તો તું એટલું નક્કી કર, કે આ જીવનની ક્ષણ-ક્ષણ મારે જિનશાસન માટે લગાડી દેવી છે. જિનશાસનના કોઈ પણ અંગમાં યોગ્ય સ્થાને મારે ગોઠવાઈ જવું છે. તીર્થો, વિહાર ધામો, ગુરુકુળો... વિરાટ જમીન, મકાનો, સંકુલો, સંપત્તિ.... બધું જ હોવા છતાં પણ યોગ્ય સંચાલક વ્યક્તિઓના અભાવે સીદાઈ રહ્યા છે. શ્રદ્ધાહીન માણસોનો સ્ટાફ મનસ્વી રીતે વર્તીને તે તે અંગને કલંકિત કરી રહ્યો છે. તને અનુકૂળ પડે એવા કોઈ સ્થાનમાં તું ગોઠવાઈ જાય, પ્રભુભક્તિ – ગુરુભક્તિ – સંઘભક્તિનો લાભ મળે, ખર્ચા આપમેળે ઓછા થઈ જાય, આજીવિકાનો પ્રશ્ન ટળી જાય, કામ કરતાં કરતાં પુણ્યબંધ થયા કરે. સંતોષ ને સાદગીસભર જીવન જીવવાથી પાપબંધ ઓછો થાય. સંસ્કારી વાતાવરણમાં પરિવારના સંસ્કારોની પણ રક્ષા થાય.
આમ પણ તું ઘરે સૂવા પુરતો જ આવે છે. પારિવારિક દૃષ્ટિએ તું પરિવાર સાથે રહી પણ શકે. હાડમારી-મુસાફરી-થાકટેન્શનવાળા જીવનની બદલે શાંત-સુખી જીવન જીવી શકે.’’
યુવાને સારા શબ્દોમાં પ્રતિભાવ આપ્યો કે “એ તો ન ફાવે’’... મેં એને પ્રેમથી કહ્યું, “તો તું પરિસ્થિતિથી દુઃખી નથી, તારી પોતાની ઈચ્છાથી દુ:ખી છે.’’
રાગ ને રીસા દોય ખવીસા
63
