________________
ઉપર.... નૃત્ય... અંગભંગ.... હાવ-ભાવ.... છલાંગો... ગુલાંટો... ઢોલના તાલે તાલે તાલમેળ... સભા આખી મંત્રમુગ્ધ બની છે... વાંસ પરથી ઈલાચી કુમાર નીચે ઉતરી રહ્યો છે.... તાળીના ગડગડાટો આકાશને ગજવી રહ્યા છે.... ખૂબ-ખૂબ મોટું ઈનામ મળે એવી આશા સાથે ઈલાચીકુમાર આખા ય જનસમૂહના કેન્દ્રસ્થાને બેઠેલા રાજા પાસે જઈને પ્રણામ કરે છે. લાખો સોનામહોરો મળી જાય, રાજાએ પહેરેલા બધા જ અલંકારો મળી જાય, જિંદગીભરનું દળદર ફીટી જાય, પેઢીઓ સુધી ખૂટે નહીં, એટલું મળી જાય, એવી કેટકેટલી આકાંક્ષાઓ ઈલાચીકુમારની આંખોમાં તરવરી રહી છે. બધાંની દૃષ્ટિ પણ હવે રાજા તરફ મંડાઈ છે... રાજા શું આપે છે, એનું બધાને કુતુહલ છે. રાજા આપે, પછી જ લોકો ય પારિતોષિક આપી શકે, માટે રાજાનું દાન ખૂબ મહત્ત્વનું બની રહેવાનું છે. ઈલાચીકુમારના ચહેરા પર હવે અધીરાઈ વર્તી રહી છે, એના જીવનનું સર્વોત્કૃષ્ટ નૃત્ય એ કરી ચૂક્યો હતો. રાજા અને સમગ્ર નગરજનોએ પણ એમના આજ સુધીના જીવનમાં આવું નૃત્ય જોયું ન હતું. રાજા ય મન મૂકીને વરસી પડે ને પ્રજા ય કાંઈ બાકી ન રાખે, એવી ઈલાચી કુમારની આશા સતત ગુણાકાર પામી રહી છે. પણ રાજા શું કરે છે? એના ચહેરા પર તો એવા ભાવ છે, જાણે એણે કાંઈ જોયું જ નથી, જાણે અહીં કાંઈ બન્યું જ નથી. લાખો સોનામહોરોની વાત તો દૂર છે, ફૂટી કોડી આપવા જેટલી ય એની દાનત જણાતી નથી. આખા શરીરે નીતરી રહેલા પરસેવા સાથે ઈલાચીપુત્રની બધી જ આશાઓ ગળી રહી છે... ને ભીતરમાં સર્જાયેલા શૂન્યાવકાશને નિરાશા પવનવેગે પૂરી રહી છે...
77
