________________
આંગળીને શોભાવતી વીંટી-મુદ્રિકામાંથી વેરાતાં તેજકિરણો પૂરા પંજાને પ્રકાશિત કરી રહ્યાં હતાં. તેજકિરણો વેરતી વીંટી પર કેન્દ્રિત થયેલી નજર જ્યારે ઊંચી થઈ, ત્યારે મનોમન એક અકલ્પિત નિર્ણય લેવાઈ ગયો હતો. એ મુજબ હર્ષિત હૈયે શેઠજીએ કાર્યકર્તાઓ તરફ જોઈને કહ્યું કે,
પાંજરાપોળની વિવિધ પ્રવૃત્તિઓમાં પ્રાણ પૂરવાનો મને લાભ મળશે, એ બદલ તમારો બધાનો આભાર! આ વીંટી હું તમને સમર્પિત કરી રહ્યો છું. ખર્ચના અંદાજિત આંકડા કરતાં ઓછું મૂલ્ય તો આ વીંટીનું નહિ જ અંકાય! ૩૬ હજારના અંદાજ સામે આનું અંદાજિત મૂલ્ય હું ચાલીસેક હજારનું આંકું છું. તેથી તમે જે નિર્માણ-કાર્ય કરવા ધારો છો, એમાં જરાય કરકસર ન દાખવતા.”
ગદ્ગદિત કંઠે આટલું કહીને શેઠજીએ પોતાની આંગળીમાંથી અળગી કરીને એ વીંટી કાર્યકર્તાના હાથમાં મૂકી. અંદાજ કરતાંય અધિક દાનનું દિલપૂર્વક અર્પણ કરી રહેલા શેઠજીની આ દાનભાવનાને ક્યા શબ્દોમાં આવકારવી, એ પ્રશ્ન હતો, કાર્યકર્તાઓએ કહ્યું કે, ખર્ચનો અમે જે અંદાજ મૂક્યો છે, એ કસીકસીને નહિ, હસીહસીને મૂક્યો છે, માટે અંદાજ કરતાંય ખર્ચ ઓછો આવશે, એ નક્કી છે. એથી રકમ મોડી મળે, તોય ચાલે એમ છે. અમને એમ થાય છે કે, આ વીંટી ભલે આપની આંગળીને જ અજવાળતી રહી. દાનની રકમ અમે પછી લઈ જઈશું. આપ આ વીંટી એમ ને એમ રાખો, એવી અમારી વિનંતી છે.
આ વિનંતીનો માર્મિક જવાબ વળતાં માકુભાઈ શેઠે જે પ્રતિભાવ આપ્યો, એ તો કાળજે કોતરાઈ જાય એવો સચોટ હતો. શેઠે કહ્યું કે, જે આપ્યું એ હવે પાછું લેવાતું હશે? આ વીંટી કંઈ મારી આંગળી પર કાયમ માટે શોભવાની નથી.
8 જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
