________________
જ્યારે દરબારને ઊંઘ આવી ગઈ હોય, અથવા ઊંઘ it આવવાની તૈયારી હોય, ત્યારે જ મણિલાલને ચમારડી ગામના એ ચોકમાં આવવાનું થાય અને છોકરાઓનું જામેલું ટોળું દરબારની ઊંઘ ઉડાડ્યા વિના ન રહે. દરબાર મણિલાલને અવારનવાર આ બદલ ઠપકારે. એમની ફરિયાદ ચાલુ જ રહે. પણ પરિસ્થિતિમાં કોઈ સુધારો ન થાય.
રોજની આ રામાયણથી કંટાળી જઈને એક દહાડો તો દરબારે મનોમન નક્કી જ કરી નાંખ્યું કે, હવે તો એવાં કડક પગલાં લેવાં કે, મણિલાલ આ ગામમાં પગ મૂકવાનું જ ભૂલી જાય અથવા બપોરના બદલે સવારે કે સાંજે જ આવવાનું પસંદ કરે. મનમાં ને મનમાં જ દરબાર ગણગણ્યા કે, લાતો કે યોગ્ય ભૂત બાતોં સે નહીં માનતે, મેથીપાકને યોગ્ય મહેમાનની આગતાસ્વાગતા મેથીપાકથી જ થાય!
મણિલાલને બરાબરનો બોધપાઠ આપવાનો નિશ્ચય કરીને જમ્યા પછી વામકુક્ષી કરવા દરબાર આડા પડ્યા. થોડો સમય ગયો-ન-ગયો, ત્યાં જ મણિલાલનો સાદ સંભળાયો : ચણા ગરમાગરમ, મમરા મસાલેદાર!
આ શબ્દો કાને પડતાંની સાથે જ દરબાર પથારીમાંથી ઊભા થઈ ગયા, એમની આંખો લાલઘૂમ બની ચૂકી હતી. તમતમતા બે તમાચા ચોડી દેતાં એમણે મણિલાલને ગુસ્સાપૂર્વક કહ્યું કે, એ ગરમાગરમ ચણા અને મસાલેદાર મમરાવાળા! આજે તો તને માત્ર મેથીપાક જ ચખાડ્યો છે, પણ હવે કાલે પણ આ જ રીતે આવીશ, તો તારા ટાંટિયા ભાંગી નાખ્યા વિના નહિ રહું. ચણા મમરાનો નફો તારે મન જેટલો કીમતી છે, એટલી મારી ઊંઘની તારે મન કિંમત નથી ને ? વાણિયા! તારા ચણા મમરાની મારે મન કેટલી કિંમત છે એ તારે જોવું હોય, તો જોઈ લે.
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
