________________
સ્વામી અમદાવાદ મહાજનનો પણ જાણવા જેવો છે. ત્યારે નગરશેઠ્ અને મહાજનના મોવડી તરીકેની જવાબદારી શેઠ શાંતિદાસ ઝવેરીના મસ્તકે મુગટ તરીકે શોભી રહી હતી. શાંતિદાસ શેઠની સત્તા અને એમને વંશવારસામાં મળેલી સંપત્તિ અંગ્રેજોની આંખમાં કણાની જેમ ખૂંચતી હોવાથી શેઠને કોઈ ને કોઈ રીતે હેરાન પરેશાન કરવાની તક અંગ્રેજો પડદા પાછળ રહેવાપૂર્વક ડચ-વેપારી જેવાં તત્ત્વોને આગળ કરીને ઝડપી લીધા વિના ન રહેતા. ડચ વેપારીઓએ ચાંચિયાઓને ચડાવી દઈને એક વાર શાંતિદાસનાં વહાણોની લૂંટ ચલાવી. ૧૬૧૮ના એ સમયમાં નૂરજહાંના પિતા ઇતિમાદ ઉર્દૂ દૌલા અમદાવાદના સૂબા ગવર્નર તરીકેના સત્તાસૂત્રો સંભાળી રહ્યા હોવાથી શઠે એમની સમક્ષ પોતાનાં અને મહાજનનાં વહાણો લૂંટાયાની ફરિયાદ નોંધાવી, પણ એમ લાગ્યું કે, આ ફરિયાદ પર લક્ષ્ય અપાયું નથી, ત્યારે શેઠે જહાંગીર સુધી પોતાની ફરિયાદનો સૂર પહોંચાડ્યો. આની ધારી અસર થવા પામી.
જહાંગીર તરફથી શેઠ શાંતિદાસની ફરિયાદનો ઉકેલ લાવવાનો હુકમ તથા અમદાવાદના સૂબા ઇતિમાદ અને એના પુત્ર આસફખાનને સક્રિય થવું પડ્યું. આ પિતાપુત્રે અમદાવાદ મહાજનના મોવડીઓ અને કોઠીમાં રહેતા અંગ્રેજ-વેપારીઓની એક સંયુક્ત સભાનું આયોજન કર્યું. ઇંગ્લેન્ડની રાણી ઈલિઝાબેથે જહાંગીરના દરબારમાં જેને એલચી તરીકે પાઠવેલ, એ સર ટોમસ રોન, ત્યારે અમદાવાદમાં હાજર હોવાથી એણે સંયુક્ત સભા સમક્ષ એક એવી અપીલ રજૂ કરી કે, અવારનવાર વહાણો લૂંટાયાની ઘટનાઓ બનતી રહે છે, આવી ઘટનાઓનું હવે પુનરાવર્તન ન થાય, એ માટે અગાઉના વેપારીઓની જેમ પૈસા ખરચીને મહાજન પરવાના
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩ ®
૫૯
