________________
સોમચંદ શેઠે મુનીમના હાથમાં હૂંડી આપી, હૂંડી વાંચીને મુનીમનું આશ્ચર્ય પણ નિરવધિ બન્યું. એણે કહ્યું :
‘શેઠ, ન ખાતું છે ! ન ખત છે ! ન ખબર છે ! ચોપડામાં કોઇ ખૂણે સવચંદ શેઠ શોધ્યાંય જડતા નથી. એથી આટલી મોટી રકમની હૂંડી એમના નામે શી રીતે સ્વીકારાય ?’
શેઠે ફરીથી હૂંડી હાથમાં લીધી અને મુનીમને ફરીથી ચોપડો તપાસવાની સૂચના કરી. એકવાર, બે વાર, ત્રણવાર શેઠ હૂંડી વાંચી ગયા, પણ કંઇ સમજણ ન પડી ! મુનીમની આંખ પણ ચોપડાના કાળા અક્ષરોની મુલાકાત લઈ રહી હતી, પણ સવચંદ શેઠની મુલાકાત મુનીમજીને ન થઈ, તે ન જ થઈ !
શેઠે ચોથીવાર હૂંડી વાંચવી શરુ કરી અને એમની આંખ છેલ્લે છેલ્લે ત્યાં સ્થિર થઈ ગઈ, જ્યાં અક્ષર સાથે આંસુ ભળ્યું હતું. શેઠ સમજી ગયા કે, કોઈ વેપારીએ પોતાની ઈજ્જત જાળવવાં, મારા પર વિશ્વાસ રાખીને આ હૂંડી લખી છે ને છેલ્લે છેલ્લે દુઃખનું આંસુ અહીં ટપકી પડ્યું છે !
એ અક્ષરોમાંથી નહિ, પણ એ એક આંસુમાંથી સોમચંદ શેઠે, સવચંદશેઠની કટોકટી વાંચી લીધી ને જતાં જતાં શેઠ મુનીમને આજ્ઞા કરતાં ગયા કે, બપોરે ગરાસદાર આવે, ત્યારે લાખની રકમ વ્યાજ સાથે ચૂકતે કરી આપજો, અને મારા નામે એ રકમની ખતવણી કરી નાંખજો !
જૈનશાસનના જ્યોતિર્ધરો ભાગ-૩
૧૧૭
સવચંદ શેઠનાં અક્ષરો જે કામ ન કરી શક્યાં, એ કામ 蠢 એક આંસુએ કર્યું. એ આંસુએ આખું પાસું ફેરવી નાંખ્યું. મુનીમજી ન સમજી શક્યા કે, એકાએક શેઠને આ હૂંડીમાંથી શું જડી આવ્યું કે, જેથી તેઓ લાખ રૂપિયા જેટલી ગંજાવર રકમ જતી કરવા તૈયાર થઇ ગયા ?
બપોરને હજી વાર હતી, ત્યાં જ ગરાસદાર આવી પહોંચ્યો, મુનીમે રૂપિયાની થેલીઓ ભરીને તૈયાર જ રાખી
હ
